Categoriearchief: Trailrunning

De toekomst van de trail wedstrijden

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zolang er geen vaccin is voor Covid19 is de vraag of er überhaupt wel wedstrijden georganiseerd gaan worden. Voor 2020 is zo ongeveer alles wel gecanceld, en wat nog niet gecanceld is gaat zeer ws wel volgen.
Ik kan mij niet voorstellen dat als straks de herfst begint en normaal gezien een virus weer actiever gaat worden er een marathon gelopen gaat worden met 10 tot 20.000 lopers.
De berg/trail wedstrijden zijn minder massaal dan op de weg maar ook daar zitten wedstrijden tussen waar duizenden mensen aan de start staan (denk maar aan de (UTMB)
Ian Corless schreef een artikel over hoe nu verder als het leven weer wat normaler wordt, post Corona.
Ws breken veel organisaties er al hun hoofd over.
Ian vroeg mensen op social media om mee te denken welke problemen er opkomen en dat schreef hij in een blog. Dat kun je hier lezen.
De eerste vraag die mij opkwam was of ik dan nog wel zin heb om een race te lopen als er maatregelen genomen worden zoals beschreven wordt of die je zelf kunt verzinnen.
Omdat uiteindelijk een race bijna solo lopen zonder alles wat bij een wedstrijd hoort het niet echt meer een gevoel van een wedstrijd geeft.
Je startnummer ophalen, de vibe die er is, kletsen met medelopers, de spanning, de start in het holst van de nacht, de gesprekken met mensen die je tegenkomt onderweg, het afzien en weer opstaan, de finish die in beeld komt, gewoon het gevoel wat bij een wedstrijd hoort, de reden dat ik af en toe een wedstrijd loop.
Starten in kleine groepjes klinkt dan wel weer goed. Maar verzorgingsposten die alleen water neerzetten? Als verplicht materiaal een mondkapje en handschoenen?
Geen finish en postrace party. Meerdere afstanden in een weekend kan niet meer, te veel mensen. Misschien worden het wel races voor alleen locals.
Of de toekomst is alleen nog maar FKT. (fast knowing times)
Het is in een glazen bol kijken maar een wedstrijd zoals het was gaat niet meer gebeuren als er nog geen vaccin is.
See you on the trails krijgt plots een andere lading.

Keep on Trailing – Bearsports

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het zijn barre tijden voor veel bedrijven. Zo ook voor de organisaties die trails organiseren en daar hun brood mee verdienen. Dus zoeken zij ook naar oplossingen.
Beartrails heeft alvast een mooi nieuw project gestart. Zelf lopen met een gpx die je kunt kopen. Ik vind het een mooi iniatief zolang we allemaal in onze regio blijven en solo lopen.
Als nu al die organisaties dat doen in hun eigen gebied dan komt er toch wat geld binnen en kan iedereen toffe routes lopen in hun eigen omgeving .
Oh ja, Beartrail komt ook met oriëntatie loopjes, ook heel leuk om te doen!
Alle info vind je hier.

Bij Keep on Trailing (KOT) hebben we een aantal leuke trail routes in Zuid-Limburg uitgezet die jullie via GPS kunnen lopen. We hebben beginplaatsen gezocht waar het niet extreem druk is, waar je goed kunt parkeren en van waaruit mooie routes te lopen zijn. Er zijn diverse afstanden met bijbehorende hoogtemeters per locatie. Voor ieder wat wils.

Omdat we in dit corona tijdperk onze evenementen noodgedwongen moeten afgelasten zijn onze inkomsten tot het nulpunt gedaald. Met deze Keep on Trailing Trails hopen we jullie toch nog iets moois aan te kunnen bieden tegen een kleine vergoeding. Stuur een mail naar info@bearsports.nl met de trail die je graag wil lopen en maak een minimale bijdrage van 5 euro (meer mag ook) over naar NL27RABO0149289456 t.n.v. R. Beeren. Nadat het bedrag is overgemaakt sturen wij jou de GPX data toe en kun je lekker gaan trailen. Mocht je echt genoten hebben van de route dan mag je altijd nog een extra bijdrage storten op bovenstaand bank nr. Mocht je opmerkingen hebben over de trail dan horen we die ook graag via info@bearsports.nl

Klassementen:
Mail na je run ook even je tijd door (liefst met strava) dan maken we per afstand een klassement op. Dit is natuurlijk geen verplichting.

Valkenburg
Afstanden (hoogtemeters): 8km (200), 12km (260), 16km (360) en 21km (480).
Parkeren: Parkeerplaats Nachtegaalstraat 25 (café Cascade) in Vilt, Nederland

Maastricht
Afstanden (hoogtemeters): 8km (240), 14km (400) en 20km (570).
Parkeren: Parkeerplaats bij Chalet d’n Observant, Lage Kanaaldijk 117 in Maastricht, Nederland

Gulpen
Afstanden (hoogtemeters): 8km (220), 15km (430), 20km (570) en 25km (700).
Parkeren: Parkeerplaats Klimhal Rocca, Landsraderweg 13 in Gulpen, Nederland

Gronsveld
Afstanden (hoogtemeters): 9km (190), 15km (350), 20km (450) en 28km (630).
Parkeren: Parkeerplaats Sporthal ’t Vroendel, Keerderweg 1 in Gronsveld, Nederland

Epen-Vijlen
Afstanden (hoogtemeters): 10km (270), 16km (450), 22km (670), 30km (1.000)
Parkeren: tegenover Camping Rozenhof, Camerig 12, Vijlen, Nederland.

Nieuw!
Geleen-Sweikhuizen
Afstanden (hoogtemeters): 10km (250), 15km (250), 20km (400), 25km (550), 40km (550), 57km(950)
Parkeren: Parkeerplaats Biesenhof, Biesenweg 1 in Geleen, Nederland.
Keep On Trailing!

Dutch Marines Trail 2020

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag was de vierde editie van de Dutch Marines Trail, georganiseerd door, juist, de Mariniers.
Drie afstanden, 5,10 en 15 mijl.
De start is bij doorn. De mannen hadden het goed geregeld. Een grote Parking, boogtenten met veldbedden om je om te kleden en je spullen achter te laten. Een tijdsmeting, muziek, alles erop en eraan.
De 15 mijl ging als eerste weg, een niet heel grote groep.
Maar eerst een briefing. Als je niet wist dat het een defensie event was, dan kwam je erachter bij de briefing.
‘ Het is gemarkeerd met oranje linten, iedere 300 meter zie je wel een lint. Zoniet, durf dan terug te lopen’ .
‘ Het is eigenlijk Kako ( kaartlezen en kompas lezen) voor dummies’.
En toen werden we weg geschoten, Lia en ik hadden ons als laatste opgesteld omdat we gewoon een duurloop wilden doen.
En binnen 1 minuut was iedereen weg, ws een aantal ook veels te snel, maar dat zou de tijd wel uitwijzen.
En zo liepen we over mooie paadjes die op sommige stukken echt sloten waren en veel blubber. Maar echt met zorg uitgezet.
Er waren geen posten, gewoon zelfvoorzienend, zoals een marinier zou doen.
Na een km of 6 haalde we de eerste in die te snel was gegaan.
Na een km of 11 komen er wat lopers in zicht. Lia spot een vrouw en als we langzaam dichterbij komen zien we dat het inderdaad een vrouw is . Bij km 14 gaan we er voorbij, stiekem zijn we toch vanzelf wat sneller gaan lopen.
We halen nog een paar lopers in en verbazen ons over het gebied. Echt mooi en veel single tracks.

Het laatste deel zitten een paar mooie klimmetjes in maar het einde komt in zicht. Daar maak je nog een lusje en dan is daar de finish.
Wij zorgen dat ons nummers tegelijk over de streep gaan want we zijn derde vrouw (vd 5 :-)). Samen gelopen is samen derde.
Maar het reglement zegt dat er 1 derde is. Wij zijn het er niet mee eens en de mannen zijn zo sportief dat we wel samen op het podium kunnen , alleen is Lia officieel derde.
25 km en 300 hoogtemeters in 2.40 uur.
We krijgen nog een Lupa (lunchpakket) en een Radler.
Super georganiseerd en echt een hele mooi ronde !
Volgend jaar zijn we er weer bij (als de baas het goed vind)

 

De bezem/bordjes wagen bij de Terhill trail

Geplaatst op door
4

Een Terhill is een ophoping van steenafval dat als bijproduct van de ondergrondse mijnbouw ontstaat. De omgeving van Maasmechelen ligt vol met terhills want er was hier ooit veel mijnbouw.
Nico staat daar op de camping dus ik kom daar nog wel eens en het is een geweldig gebied om te rennen, te wandelen en te Mountainbiken.


Bearsport  organiseert daar de Terhilstrail – met de altijd goed georganiseerde trails van Raymond weet je dat ze een mooie route gemaakt hebben.
Dus wilden Nico en ik onze bijdrage leveren en de bordjes ophalen.
En dat hebben we geweten. Want er hangen zoveel bordjes dat ook slechtzienden de trail makkelijk kunnen lopen, je kunt gewoon niet verkeerd gaan.
Als je linksaf of rechtsaf moet hangen er ongeveer 8 bordjes. Dan moet je wel van goede huize komen wil je die missen.

Gelijk een goed ontmoedigingsbeleid voor bordjes terroristen. Bij de vorige trail van Bearsport heeft een of andere stumper namelijk alle bordjes weg gehaald.
De 30 km startte om 10 uur en de 20 km om 10.30. Wij zijn 15 minuten achter de 20 km aangegaan en hebben de hele route van 30 km ontdaan van bordjes.
Het is een prachtige route, veel singletracks, mooie vergezichten en meren die in dit gebied liggen.
Bij de eerste post na 5 km hadden we beide al een rugzak vol bordjes, paaltjes en grote splitsing borden.
Dan gaat de 20 km naar rechts en maakt de 30 km een lus van 10 km in het Nationaal park Hoge Kempen, wat overigens het enige Nationaal park van Belgie is.

Een paar weken geleden hadden we hier nog een mooie ronde op de mtb gedaan.
Er was in dat deel nog een prachtige singletrack die Nico nog niet kende, ook mooi meegenomen.
Ik liep niet echt heel lekker. Ik was heel de week niet fit van twee inentingen die ik gehad heb. Soort grieperig. Dat had denk ik nog wat zijn nawerking.
Maar goed, we hadden alle tijd dus who cares.
En we hadden heel het prachtige parcours voor onszelf.
Toen we terug kwamen bij de post na 9 km waren onze rugzakken overvol en hebben we alles achter een rots gelegd zodat ze daar opgehaald konden worden. Iemand vd post had nog wat bananen en cola voor ons neergelegd zodat we even bij konden tanken.
Dit hebben we nog een keer herhaald alleen nu de bordjes achter boomstammen verstopt.
Na 24 km loop je het terrein van Connectera op.
Dat is een niet te onderschatten stuk met steile pittige klimmen. Ook een mooi deel met meren en prachtige uitzichten.
Ze zijn daar een bungalowpark aan het bouwen, of dat nu een goed idee is laten we maar in het midden.

Ondertussen waren wij aan het laatste stuk bezig. Onderweg nog een heerlijk worstenbroodje van de bakker naar binnen gewerkt wat genoeg energie voor het laatste stukje gaf.
Na precies 30 km waren we weer in Eisden met nog 2 rugzakken vol bordjes.
Prachtige ronde!
De trails van Bearsport zijn altijd goed georgansieerd en vooral mooie rondes!
Goede nieuws is dat we maar 5 dingen opgeraapt hebben qua afval.
2 gelletjes, 2 repenomhulsels en 1 nutritape pleister die blijkbaar los gelaten heeft.
Dat is voor rond de 1100 lopers op drie afstanden best netjes.
Wij hebben afgerond met een heerlijk Kompel biertje, dat is nog een tip voor Beartrails.
Als je in deze streek loopt moet je eigenlijk een Kompel biertje klaar hebben staan bij de finish.
Een van mijn favorieten bieren, Kompel blond en alleen in dit gebied verkrijgbaar.

Next stop – Polarbear trail, je kunt je nog inschrijven. Op de zaterdagavond een night trail van 14 km en op de zondag de 22 km met 550 hoogtemeters.

Pyrénéen Tour trail – een etappe trail van formaat

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vorig jaar was ik een week rennen tijdens de PSR in de Spaanse Pyreneeën , dit jaar werd het een drie daagse etappe trail in de Franse Pyreneeën, de Pyrénéen tour trail.
Het berggebied werd gedurende drie dagen omgetoverd in een trailparadijs. 6 wedstrijden in een paar dagen, dat is nogal een onderneming. De driedaagse kruist ongeveer alle wedstrijden.
Het ophalen van de startnummers was perfect georganiseerd, na 10 minuten stonden we buiten met alles inclusief een goodiebag met een lokaal biertje, worst en cake. Dat zijn de betere goodiebags.

Etappe 1 – Viele Aure – Pic Du Midi ( 40 km en 2900 hm)
De eerste etappe was gelijk met de start van de Ultratour (220 km). In het donker om 7 uur was er sfeervolle start in het kleine dorpje Vielle Aure. Dat kunnen die Fransen toch altijd goed! Het is nog donker en langzaam zien we de zon op komen.


Het eerste deel was goed te rennen, maar niet zo heel handig om de wedstrijden gelijk te starten. 450 en 350 deelnemers is 800 mensen over -op een gegeven moment- smalle paadjes en levert files op. Als er 10 minuten tussen zit zou het grootste probleem ws opgelost zijn.
Maar goed, iedereen is in goede mood, dus zonder problemen wachten we hier en daar wat langer. Het eerste deel schiet ook best lekker op. Als we bij de eerste post zijn, zitten we al op 2o km. We nemen wat tijd voor eten en drinken, of beter Nico neemt tijd. Op een gegeven moment jaag ik hem wat op want we zijn er lang genoeg geweest. We kunnen daar nog wel even Arend succes wensen die zijn 220 km race is begonnen.
Dan begint het echte werk. We rennen door mooie bloemrijke Pyreneeënweiden waar heel de morgen de koeienbellen te horen zijn. In de verte zien we de top van Pic du Midi. Dat is onze eindbestemming.

Er volgt een enorme klim, een mooie klim. Met steeds zicht op de Midi. Steeds vraag ik mij af hoe het pad toch naar boven loopt. Iedere nieuwe bocht en vergezicht geeft nog steeds geen beeld waar het pad nu gaat. Maar, langzaam komen we hoger en hoger.
Ergens krijgt Nico serieuze hongerklop. We stoppen even en gaan in het gras zitten om wat te eten. Als hij bijgetrokken is gaan we verder. Na een tijd klimmen zijn we bij de laatste verzorgingspost, Col de Sencours op 2378 meter.
Boven ons ligt de top van de Midi op 2876, nog 500 meter klimmen.
Ik besluit in de klim na 10 minuten om alleen verder te gaan. Ik moet telkens wat wachten op Nico en ik wil gewoon lekker in mijn eigen tempo klimmen. Ik maak steeds wat foto’s want het uitzicht is prachtig.
Ondertussen klim ik verder en verder. De top lijkt een soort dichtbij maar om iedere hoek wordt je weer verrast en is het verder dan ik dacht. Uiteindelijk kom ik boven na 7 uur en 15 minuten.

Continue reading “Pyrénéen Tour trail – een etappe trail van formaat” »

Tromsø Skyrace – hoe mooi en zwaar wil je het hebben?

Geplaatst op door
4

Een paar jaar geleden zag ik een filmpje van de Tromsø skyrace, een race georganiseerd door Jornet en Forsberg. Dat zag er zo spectaculair uit dat ik die opgeslagen heb in mijn hoofd. Ieder jaar was er wel iets waarom het niet paste. Dit jaar lukte het en in Februari snel ingeschreven toen de inschrijving open ging. Een limiet van 250 deelnemers zorgt er voor dat de race snel vol zit. 57 km en 4800 hoogtemeters.
Nooit had ik naar de tijdslimieten gekeken, alleen naar de spectaculaire beelden van de kam waar je over gaat. Tot ongeveer 1 week voor de race. En toen begon ik te hyperventileren. Eerst dacht ik nog, dat klopt niet, maar het klopte wel.
De eerste limiet staat na 17 km en 1700 hoogtemeters, na 3 uur. Kom je erna, exit race. Wat?? bijna 6 km per uur met die hm. Dan komt de tweede limiet na 5 uur , de derde na 6 uur en dan de laatste na 8 uur.
Als je na 6 uur niet op de top van Tromsdalstind bent, mag je niet over die spectaculaire kam.


Ik heb er wat berekeningen op los gelaten en de conclusie was dat ik gewoon moest gaan lopen voor wat ik waard was en dan maar zien waar ik terecht kom. Van limiet naar limiet. En vooral hopen dat ik in ieder geval over de kam kan.
Een rare start van een race, ik ben nog nooit zo bezig geweest met limieten. Behalve tijdens de Icetrail voor de eerste cutoff, omdat je anders de gletsjer niet op mocht.
Hoe dan ook, ik stond om 8 uur aan de start in mooi Tromsø. Er werd een minuut stilte gehouden voor de pas overleden ultraloopster tijdens een race in Italie, zij bleek uit Tromsø te komen. En klokslag  8 uur waren we weg. De eerste km langs de haven en dan de enorme brug op. Daarna begon het avontuur. De eerste klim is naar de top van de gondel, Fjellheisen op 420 meter hoogte.


Het deel wat dan volgt is op zich goed loopbaar, op en neer. Een mooi groen deel met fantastische uitzichten op de zee en Tromsø. Dan komt de eerste fikse klim naar Bønntuva, dit is het punt waar ik binnen 3 uur moet zijn.
Ik ren alles wat ik rennen kan, stap stevig door met klimmen en stop alleen een paar seconden om een foto te maken. Ik kom op de top 10 minuten voor de cutoff tijd. Dat is de plek waar de korte race omdraait. Als je de tijdslimiet niet haalt, moet je vanaf hier dus de korte race doen. Er zitten er nog best veel achter mij die het zeker niet gaan halen. Maar ik ben op tijd!
Wij moeten via de andere kant dalen. Ik zie een groot steil sneeuwveld. Er staan een paar lui van de organisatie die zeggen dat ik hier naar beneden moet. Hier was ook een post maar die heb ik niet eens gezien. Ik zag alleen een steile sneeuwhelling waar lopers op hun billen of glijdend op voeten naar beneden suisde.
Ik dacht, wtf, ik zie helemaal niet wat daar achter zit, no way dat ik dat doe. Met de icetrail ben ik al eens met een bloedgang naar beneden gegleden, dus ik wilde het iets rustiger aan doen. Dat bleek eigenlijk niet echt mogelijk. Dus toch op mijn billen in de sneeuw, proberend wat af te remmen gleed ook ik naar beneden. Halverwege hing een touw wat ik snel gepakt heb en zo iets van controle had. Mijn broek zat zowat onder mijn oksels en overal sneeuw, maar ik was erdoor. Opstaan en verder dalen door een groot rots gedeelte, nog steeds steil.


Samen met een Zweedse meid probeerde we zo rap mogelijk af te dalen. Zij woonde in Tromsø en had daar veel getraind. Uiteindelijk haalde ze net de cutoff van 6 uur niet.
Toen ik bijna beneden was , struikelde ik en viel hard met mijn scheenbeen tegen een rots. Een lelijke wond die bloedde. Opstaan en verder gaan, vloekend. Maar het bloeden stopte niet. Net toen ik mijn snelverband wilde pakken zag ik daar toevallig 2 mannen van de organisatie staan. Ik vroeg of ze een ehbo tas hadden en die hadden ze.
Ietwat klungelig waren ze er mee in de weer. Het duurde mij allemaal te lang en ik rukte de tas uit hun handen en zei ‘ i am a nurse so let me do it’ .
Ik haalde er gazen uit, maakte een drukverband en knipte het einde in om een knoop te maken ipv met een pleister wat snel loslaat. De jongens keken mij met open mond aan en vonden het erg slim wat ik deed (vooral het knopen van het verband).
Voordat ze zich goed en wel realiseerden wat er gebeurde, was ik eigenlijk alweer op pad.
We lopen weer een prachtige vallei in en gaan over een riviertje. Er zijn weinig posten dus de organisatie had aangegeven dat je water onderweg bij moest vullen. Dus dat deed ik steeds, het was warm en een post op 30 km is niet genoeg.


We rennen door een bos, weer een heel andere omgeving en uiteindelijk kom ik bij de post. Daar moest ik voor 5 uur zijn. Ik heb een half uur speling. Ik eet en drink en ga op pad met een groepje van 5. We moeten 1000 hm maken en hebben 1.20 uur.
Ik stoemp naar boven, ik zal en moet nu daar op tijd zijn, want dat is het punt waar de beslissing valt, de kam op of niet. Ik haal nog best wat mannen in tijdens die klim en samen met een Noor klim ik naar boven. Mijn scheenbeen klopt wat maar niet perse belemmerend.

Continue reading “Tromsø Skyrace – hoe mooi en zwaar wil je het hebben?” »

Rennen in de Eiffel -genieten met wat obstakels

Geplaatst op door
1

Over 1.5 week loop ik Tromso , de Skyrace in Noorwegen. Om nu te zeggen, jongens wat heb ik getraind, verre van dat.
Het hele jaar staat het lopen op een laag pitje met uitzondering van een paar uitschieters in de bergen. Drie weken geleden een hele goede week qua km’s en hoogtemeters moet het doen.
Maar, ik dacht ik wil toch nog een keertje een 30 km doen met hoogtemeters.


Dus zo kwam ik in de Eiffel terecht. Het werd een combinatie van trainen en een route bepalen voor een heel tof project wat ik ga doen samen met PeopleInProgress.
Zondag wilde ik het lopen. Voor mij doen was ik erg vroeg op, half 7 op en 6.50 uur de deur uit.
Alles al klaar gelegd, routes in Gps, kaart ingetekend, rugzak met 4 liter water, zak krentenbollen.
Een slimme meid is op haar toekost voorbereid.
Route in gps van auto, podcast aan en 2,5 uur rijden.
Na 2.5 uur ben ik in een dorp wat mij niet erg bekend voorkomt. Ik kijk nog eens, tot mijn schrik kom ik erachter dat ik een tikfout gemaakt heb en het dorp waar ik moet zijn nog 45 minuten rijden is. @@@f@@
Na 45 minuten ben ik waar ik wezen moet, ik start de gps en de routes komen niet te voorschijn. Ik had het nog gecheckt de avond ervoor. Ws iets mis na de upgrade.
Shit, plan b, ik had de route ingetekend met de kaart, dus dan maar zo.
De gps kaart erbij voor backup. Ik laat vervolgens de gps vallen, scherm kapot.


Het is niet mijn dag geloof ik. Maar alles in mij zegt , relax, het is een mooie dag, je gaat buiten spelen heel de dag, laat je humor niet verpesten.
En dat doe ik ook niet.
Ik ga met de kaart op pad en kom al snel bij een klim klauterpartij waar ik mijn been lelijk open haal. Ik spreek met mijzelf af om easy aan te doen vandaag voordat ik straks ergens naar beneden stort.
En zo klim en klauter ik, ren ik , wandel ik, geniet ik.
Ik check stukken extra voor het project, welke opties zijn er nog meer. Denk na over niets en over alles.
Ik kom het eerste kruis tegen, altijd een reden om een kruis aan te tikken, gewoon omdat het kan en ik iets met kruizen heb.
En zo zwerf ik over de paden, wat een mooi stuk is dat toch. Niet te ver van huis maar wel een heel mooi trainingsgebied.
Halverwege ga ik in een grasveld liggen en nuttig een paar krentenbollen. Het leven is goed. De zon schijnt , mijn benen zijn niet in alle beste doen maar who cares.
Ik beweeg dus ik besta. Bovendien gaat het lopen met de kaart supergoed en daar word ik ook blij van.
Ik tik een tweede kruis aan en geniet van de uitzichten. Het einde komt in zicht volgens de kaart.


De 4 liter drink ik ruim op, zo ook 6 krentenbollen.
Na 29 km en 1200 hoogtemeters ben ik weer bij mijn auto.
Het koeltasje wat jeanet meegegeven heeft in alle vroegte is een hoogtepunt.
Koude cola, worst en kaas , heerlijk!
Met de Quilty pleasure playlist op Spotify rij ik tevreden terug naar huis.
Een goede training gedaan, genoten van het gebied, goede ideeën opgedaan, meer hoeft dat niet te zijn.
De Eiffel rocks!
En Tromso, daar hebben we het nog wel over…..

De 7de editie van de wandelweek – Nationaal Parc De Ecrins

Geplaatst op door
Beantwoorden

Alweer de 7de keer dat ik samen met Nico een wandelweek organiseer. Wat ooit begon als een week meegidsen voor de gemeente Izegem is nu een jaarlijkse traditie geworden.
Bijzonder genoeg vragen veel mensen of ik dat niet heel saai vind, niet uitdagend genoeg.
Maar niets is minder waar. Ik vind het ontzettend leuk om te doen en dat begint met de verkenning.

Nico en ik kiezen ieder jaar weer een gebied uit en van te voren gaan we altijd op verkenning. De routes die we op de kaart bedacht hebben lopen, zodat wij niet voor verassingen komen te staan tijdens de wandelweek.
En dat is het begin van de pret. Routes uitzoeken en samen op pad. Zo waren we 1.5 maand geleden in de Ecrins maar lag er nog een heel veel sneeuw. De meeste routes konden we tot een bepaald punt doen, sommige niet helemaal.
Reden om 2 dagen eerder dan de wandelaars naar de Ecrin te gaan. De vrijdag heb ik een van de routes gelopen die er op de kaart lastig uit zag. En dat klopte, die zou niet voor iedereen geschikt zijn. (ik liep 17 km en 1250 hm)
De zaterdag liep ik met Nico een kortere route voor de zondag. Die hadden we nog niet gezien. Zaterdag in het begin van de avond arriveerden alle wandelaars.
Met ons erbij een groep van 21 mensen. We waren te gast bij chalet Alpina Luna. Een toplocatie voor een groep.
Zondag – Rondje Crete de La Rortie – 10 km en 630 hmeters.
Een relatief makkelijke route. We hadden deze eerste dag een kortere afstand en minder hoogtemeters ingepland zodat iedereen erin kon komen na een lange reisdag en zo konden wij de verschillen in de groep gelijk analyseren.
En die verschillen werden gelijk duidelijk. Ervaren lopers in de bergen en lopers die wel heel veel wandelen maar voor het eerst in de bergen lopen. En dat is wel wat anders, daar kwamen ze snel achter.
We sloten de wandeling af op een terras bij het meer. Om er uiteraard met een aantal een duik in te nemen.

Maandag – Rondje Col De Tetes en Tete Oreac – 21 km 1000 hm. 
We vertrekken vanaf de chalet. Deze dag hebben we een keuze menu. Een aantal rijden naar de Parking en de rest loopt daarheen. De eerste 300 hm zijn gemaakt als de groep samen komt op de parking. We starten het eerste deel met heel de groep naar het mooie Tete. Het doet mij steeds weer denken aan Ierland. De eerste marmotten worden gespot.
Daar is de pauze en geniet iedereen van het prachtige uitzicht.


Als we weer bij de parking zijn gaat een deel terug naar de chalet nadat we daar ons lunchpakket genuttigd hebben. Met het grootste deel van de groep lopen we de andere lus. Daar zit een fikse klim in maar het uitzicht op de vallei is prachtig.
Na een mooie tocht waarin de twee lussen weer heel anders zijn komen we weer bij de chalet.
Iedere avond eten we er enorm lekker, gevarieerd en gezond. Annemarie verwend ons met de heerlijkste maaltijden. De maaltijd bleek heel de week weer een feestje te zijn.


Dinsdag – Glacier Blanc en Glacier Noir – 15.5 km en 1230 hoogtemeters
Een heel ander gebied, veel ruiger. We lopen met de hele groep naar het plateau van Glacier Blanc. Een fikse klim maar oh zo mooi. Iedereen loopt zijn eigen tempo en uiteindelijk gaan de meeste verder naar het hoogste punt, de hut. Continue reading “De 7de editie van de wandelweek – Nationaal Parc De Ecrins” »