Categoriearchief: Trailrunning

Tromsø Skyrace – hoe mooi en zwaar wil je het hebben?

Geplaatst op door
4

Een paar jaar geleden zag ik een filmpje van de Tromsø skyrace, een race georganiseerd door Jornet en Forsberg. Dat zag er zo spectaculair uit dat ik die opgeslagen heb in mijn hoofd. Ieder jaar was er wel iets waarom het niet paste. Dit jaar lukte het en in Februari snel ingeschreven toen de inschrijving open ging. Een limiet van 250 deelnemers zorgt er voor dat de race snel vol zit. 57 km en 4800 hoogtemeters.
Nooit had ik naar de tijdslimieten gekeken, alleen naar de spectaculaire beelden van de kam waar je over gaat. Tot ongeveer 1 week voor de race. En toen begon ik te hyperventileren. Eerst dacht ik nog, dat klopt niet, maar het klopte wel.
De eerste limiet staat na 17 km en 1700 hoogtemeters, na 3 uur. Kom je erna, exit race. Wat?? bijna 6 km per uur met die hm. Dan komt de tweede limiet na 5 uur , de derde na 6 uur en dan de laatste na 8 uur.
Als je na 6 uur niet op de top van Tromsdalstind bent, mag je niet over die spectaculaire kam.


Ik heb er wat berekeningen op los gelaten en de conclusie was dat ik gewoon moest gaan lopen voor wat ik waard was en dan maar zien waar ik terecht kom. Van limiet naar limiet. En vooral hopen dat ik in ieder geval over de kam kan.
Een rare start van een race, ik ben nog nooit zo bezig geweest met limieten. Behalve tijdens de Icetrail voor de eerste cutoff, omdat je anders de gletsjer niet op mocht.
Hoe dan ook, ik stond om 8 uur aan de start in mooi Tromsø. Er werd een minuut stilte gehouden voor de pas overleden ultraloopster tijdens een race in Italie, zij bleek uit Tromsø te komen. En klokslag  8 uur waren we weg. De eerste km langs de haven en dan de enorme brug op. Daarna begon het avontuur. De eerste klim is naar de top van de gondel, Fjellheisen op 420 meter hoogte.


Het deel wat dan volgt is op zich goed loopbaar, op en neer. Een mooi groen deel met fantastische uitzichten op de zee en Tromsø. Dan komt de eerste fikse klim naar Bønntuva, dit is het punt waar ik binnen 3 uur moet zijn.
Ik ren alles wat ik rennen kan, stap stevig door met klimmen en stop alleen een paar seconden om een foto te maken. Ik kom op de top 10 minuten voor de cutoff tijd. Dat is de plek waar de korte race omdraait. Als je de tijdslimiet niet haalt, moet je vanaf hier dus de korte race doen. Er zitten er nog best veel achter mij die het zeker niet gaan halen. Maar ik ben op tijd!
Wij moeten via de andere kant dalen. Ik zie een groot steil sneeuwveld. Er staan een paar lui van de organisatie die zeggen dat ik hier naar beneden moet. Hier was ook een post maar die heb ik niet eens gezien. Ik zag alleen een steile sneeuwhelling waar lopers op hun billen of glijdend op voeten naar beneden suisde.
Ik dacht, wtf, ik zie helemaal niet wat daar achter zit, no way dat ik dat doe. Met de icetrail ben ik al eens met een bloedgang naar beneden gegleden, dus ik wilde het iets rustiger aan doen. Dat bleek eigenlijk niet echt mogelijk. Dus toch op mijn billen in de sneeuw, proberend wat af te remmen gleed ook ik naar beneden. Halverwege hing een touw wat ik snel gepakt heb en zo iets van controle had. Mijn broek zat zowat onder mijn oksels en overal sneeuw, maar ik was erdoor. Opstaan en verder dalen door een groot rots gedeelte, nog steeds steil.


Samen met een Zweedse meid probeerde we zo rap mogelijk af te dalen. Zij woonde in Tromsø en had daar veel getraind. Uiteindelijk haalde ze net de cutoff van 6 uur niet.
Toen ik bijna beneden was , struikelde ik en viel hard met mijn scheenbeen tegen een rots. Een lelijke wond die bloedde. Opstaan en verder gaan, vloekend. Maar het bloeden stopte niet. Net toen ik mijn snelverband wilde pakken zag ik daar toevallig 2 mannen van de organisatie staan. Ik vroeg of ze een ehbo tas hadden en die hadden ze.
Ietwat klungelig waren ze er mee in de weer. Het duurde mij allemaal te lang en ik rukte de tas uit hun handen en zei ‘ i am a nurse so let me do it’ .
Ik haalde er gazen uit, maakte een drukverband en knipte het einde in om een knoop te maken ipv met een pleister wat snel loslaat. De jongens keken mij met open mond aan en vonden het erg slim wat ik deed (vooral het knopen van het verband).
Voordat ze zich goed en wel realiseerden wat er gebeurde, was ik eigenlijk alweer op pad.
We lopen weer een prachtige vallei in en gaan over een riviertje. Er zijn weinig posten dus de organisatie had aangegeven dat je water onderweg bij moest vullen. Dus dat deed ik steeds, het was warm en een post op 30 km is niet genoeg.


We rennen door een bos, weer een heel andere omgeving en uiteindelijk kom ik bij de post. Daar moest ik voor 5 uur zijn. Ik heb een half uur speling. Ik eet en drink en ga op pad met een groepje van 5. We moeten 1000 hm maken en hebben 1.20 uur.
Ik stoemp naar boven, ik zal en moet nu daar op tijd zijn, want dat is het punt waar de beslissing valt, de kam op of niet. Ik haal nog best wat mannen in tijdens die klim en samen met een Noor klim ik naar boven. Mijn scheenbeen klopt wat maar niet perse belemmerend.

Continue reading “Tromsø Skyrace – hoe mooi en zwaar wil je het hebben?” »

Rennen in de Eiffel -genieten met wat obstakels

Geplaatst op door
1

Over 1.5 week loop ik Tromso , de Skyrace in Noorwegen. Om nu te zeggen, jongens wat heb ik getraind, verre van dat.
Het hele jaar staat het lopen op een laag pitje met uitzondering van een paar uitschieters in de bergen. Drie weken geleden een hele goede week qua km’s en hoogtemeters moet het doen.
Maar, ik dacht ik wil toch nog een keertje een 30 km doen met hoogtemeters.


Dus zo kwam ik in de Eiffel terecht. Het werd een combinatie van trainen en een route bepalen voor een heel tof project wat ik ga doen samen met PeopleInProgress.
Zondag wilde ik het lopen. Voor mij doen was ik erg vroeg op, half 7 op en 6.50 uur de deur uit.
Alles al klaar gelegd, routes in Gps, kaart ingetekend, rugzak met 4 liter water, zak krentenbollen.
Een slimme meid is op haar toekost voorbereid.
Route in gps van auto, podcast aan en 2,5 uur rijden.
Na 2.5 uur ben ik in een dorp wat mij niet erg bekend voorkomt. Ik kijk nog eens, tot mijn schrik kom ik erachter dat ik een tikfout gemaakt heb en het dorp waar ik moet zijn nog 45 minuten rijden is. @@@f@@
Na 45 minuten ben ik waar ik wezen moet, ik start de gps en de routes komen niet te voorschijn. Ik had het nog gecheckt de avond ervoor. Ws iets mis na de upgrade.
Shit, plan b, ik had de route ingetekend met de kaart, dus dan maar zo.
De gps kaart erbij voor backup. Ik laat vervolgens de gps vallen, scherm kapot.


Het is niet mijn dag geloof ik. Maar alles in mij zegt , relax, het is een mooie dag, je gaat buiten spelen heel de dag, laat je humor niet verpesten.
En dat doe ik ook niet.
Ik ga met de kaart op pad en kom al snel bij een klim klauterpartij waar ik mijn been lelijk open haal. Ik spreek met mijzelf af om easy aan te doen vandaag voordat ik straks ergens naar beneden stort.
En zo klim en klauter ik, ren ik , wandel ik, geniet ik.
Ik check stukken extra voor het project, welke opties zijn er nog meer. Denk na over niets en over alles.
Ik kom het eerste kruis tegen, altijd een reden om een kruis aan te tikken, gewoon omdat het kan en ik iets met kruizen heb.
En zo zwerf ik over de paden, wat een mooi stuk is dat toch. Niet te ver van huis maar wel een heel mooi trainingsgebied.
Halverwege ga ik in een grasveld liggen en nuttig een paar krentenbollen. Het leven is goed. De zon schijnt , mijn benen zijn niet in alle beste doen maar who cares.
Ik beweeg dus ik besta. Bovendien gaat het lopen met de kaart supergoed en daar word ik ook blij van.
Ik tik een tweede kruis aan en geniet van de uitzichten. Het einde komt in zicht volgens de kaart.


De 4 liter drink ik ruim op, zo ook 6 krentenbollen.
Na 29 km en 1200 hoogtemeters ben ik weer bij mijn auto.
Het koeltasje wat jeanet meegegeven heeft in alle vroegte is een hoogtepunt.
Koude cola, worst en kaas , heerlijk!
Met de Quilty pleasure playlist op Spotify rij ik tevreden terug naar huis.
Een goede training gedaan, genoten van het gebied, goede ideeën opgedaan, meer hoeft dat niet te zijn.
De Eiffel rocks!
En Tromso, daar hebben we het nog wel over…..

De 7de editie van de wandelweek – Nationaal Parc De Ecrins

Geplaatst op door
Beantwoorden

Alweer de 7de keer dat ik samen met Nico een wandelweek organiseer. Wat ooit begon als een week meegidsen voor de gemeente Izegem is nu een jaarlijkse traditie geworden.
Bijzonder genoeg vragen veel mensen of ik dat niet heel saai vind, niet uitdagend genoeg.
Maar niets is minder waar. Ik vind het ontzettend leuk om te doen en dat begint met de verkenning.

Nico en ik kiezen ieder jaar weer een gebied uit en van te voren gaan we altijd op verkenning. De routes die we op de kaart bedacht hebben lopen, zodat wij niet voor verassingen komen te staan tijdens de wandelweek.
En dat is het begin van de pret. Routes uitzoeken en samen op pad. Zo waren we 1.5 maand geleden in de Ecrins maar lag er nog een heel veel sneeuw. De meeste routes konden we tot een bepaald punt doen, sommige niet helemaal.
Reden om 2 dagen eerder dan de wandelaars naar de Ecrin te gaan. De vrijdag heb ik een van de routes gelopen die er op de kaart lastig uit zag. En dat klopte, die zou niet voor iedereen geschikt zijn. (ik liep 17 km en 1250 hm)
De zaterdag liep ik met Nico een kortere route voor de zondag. Die hadden we nog niet gezien. Zaterdag in het begin van de avond arriveerden alle wandelaars.
Met ons erbij een groep van 21 mensen. We waren te gast bij chalet Alpina Luna. Een toplocatie voor een groep.
Zondag – Rondje Crete de La Rortie – 10 km en 630 hmeters.
Een relatief makkelijke route. We hadden deze eerste dag een kortere afstand en minder hoogtemeters ingepland zodat iedereen erin kon komen na een lange reisdag en zo konden wij de verschillen in de groep gelijk analyseren.
En die verschillen werden gelijk duidelijk. Ervaren lopers in de bergen en lopers die wel heel veel wandelen maar voor het eerst in de bergen lopen. En dat is wel wat anders, daar kwamen ze snel achter.
We sloten de wandeling af op een terras bij het meer. Om er uiteraard met een aantal een duik in te nemen.

Maandag – Rondje Col De Tetes en Tete Oreac – 21 km 1000 hm. 
We vertrekken vanaf de chalet. Deze dag hebben we een keuze menu. Een aantal rijden naar de Parking en de rest loopt daarheen. De eerste 300 hm zijn gemaakt als de groep samen komt op de parking. We starten het eerste deel met heel de groep naar het mooie Tete. Het doet mij steeds weer denken aan Ierland. De eerste marmotten worden gespot.
Daar is de pauze en geniet iedereen van het prachtige uitzicht.


Als we weer bij de parking zijn gaat een deel terug naar de chalet nadat we daar ons lunchpakket genuttigd hebben. Met het grootste deel van de groep lopen we de andere lus. Daar zit een fikse klim in maar het uitzicht op de vallei is prachtig.
Na een mooie tocht waarin de twee lussen weer heel anders zijn komen we weer bij de chalet.
Iedere avond eten we er enorm lekker, gevarieerd en gezond. Annemarie verwend ons met de heerlijkste maaltijden. De maaltijd bleek heel de week weer een feestje te zijn.


Dinsdag – Glacier Blanc en Glacier Noir – 15.5 km en 1230 hoogtemeters
Een heel ander gebied, veel ruiger. We lopen met de hele groep naar het plateau van Glacier Blanc. Een fikse klim maar oh zo mooi. Iedereen loopt zijn eigen tempo en uiteindelijk gaan de meeste verder naar het hoogste punt, de hut. Continue reading “De 7de editie van de wandelweek – Nationaal Parc De Ecrins” »

Het WK ultratrail – wat een mooi weekend!

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is bijzonder om eens aan de andere kant te staan, niet zelf lopen maar anderen helpen tijdens hun race op een WK Ultratrail.
Uiteraard heb ik wel een aantal keer als vrijwilliger geholpen bij een trail maar een team helpen en zorgen dat je niets aan het toeval overlaat is toch iets anders.
Donderdag waren alle Nederlandse atleten gearriveerd en kon de pas-sessie beginnen qua kleding en zag iedereen er op en top uit in het mooie oranje. De twee atleten hotels waren ondertussen helemaal vol met atleten uit 53 landen en dat is erg leuk om te zien. Iedereen in het tenue van hun land.
In het begin van de avond was er een uitgebreide persconferentie.

Aangezien Ragna Debats verleden jaar wereldkampioen was zat ze oa met Luis aan tafel . Er werden vragen gesteld door de pers en Ragna vertelde ontspannen dat ze fit is en er voor gaat. Dat ze niet zo specifiek getraind had als het jaar ervoor maar zeker wel kansen zag.


Vrijdag stond in het teken van de vlaggenparade en de teampresentaties.
Ervoor was de technical meeting waar alle coaches nog vragen konden stellen.
Leuk om met al die landen door de straten te lopen maar uiteindelijk duurt het allemaal best lang en zijn de meeste teams er wel klaar mee.
Het eindigt bij een podium waar ieder team wordt gepresenteerd. Erna zijn er nog optredens maar langzaam verdwijnen er steeds meer teams die zelf hun weg naar het hotel terug vinden, zo ook team NL.
Na de lunch een teammeeting met alle ins and outs voor de grote dag zaterdag.

Wij doen nog wat boodschappen voor de lopers en terwijl zij de spullen gereed maken voor de volgende dag gaan wij, het begeleidingsteam (Laurens, Bart, Jose en ik)  met de auto naar het start punt.
We kijken hoe lang we erover doen van daar naar de post op 16 km. Dat is de post waar je de lopers mag helpen en ieder land een eigen stand heeft.
Dat is maar 10 minuten rijden dus geen stress na de start, tijd zat om er te komen.
Het plan is om met 4 daar te zijn en als dan alle Nederlanders door zijn willen jose en ik naar de post op 34 km. Bart en Laurens gaan terug naar de finish om iedereen binnen te halen.
Op de kaart hebben we gezien dat er een doorsteek te maken is naar die post. Met de auto is het nogal omslachtig om daar te komen en dus willen we gaan lopen. Dat willen we checken, dat we zeker weten dat het rond de 5 km is en we er kunnen komen.
Dus gaan we met drie rennen en rijdt Bart naar het dorp om ons later op te pikken daar. Een klein stukje van het parcours en dan slaan wij af, we lopen een mooi stuk en komen in het prachtige dorp Gondramaz uit. 5 km en 400 hm. Perfect. Zo gaan we het morgen doen.

Het voelt ontspannen dat we precies hoe en wat weten. Niets aan het toeval overlaten.
Zaterdag – D Day – om half 8 rijden we naar de start die om 9 uur is. Het is een klein half uurtje rijden.
De atleten ogen gespannen maar wij zijn relaxt. Het is ook een soort raar, normaal ben je zelf ook gespannen bij een wedstrijd, dat is nu anders.
In het dorp Miranda is er al een fantastische sfeer, er zijn veel mensen en als de lopers in het startvak staan, staat er in het dorp een lange lint met toeschouwers, echt mooi om te zien. Ze worden weg geschoten en wij vliegen in het dorp naar 2 lokaties waar we ze toeschreeuwen.
Dan zijn ze het dorp uit en schieten de eerste de trails op. Wij stappen in de auto naar de post op 16 km.
Daar richten we ons standje in. Al onze lopers hebben een zakje ingeleverd met instructies en we stellen het strategisch op. We vullen hun flessen zodat alles klaar is als de lopers binnen komen in de verzorgingsstraat.
De eerste toplopers komen binnen met een ongelooflijke snelheid, de eerste loper is een Zwitser, die gooit zijn flessen neer , pakt 2 nieuwe aan en loopt keihard door, wow.
De eerste vrouw komt door, wij klokken zodat we kunnen zien hoe ver Ragna erachter zit.
Het duurt, ondertussen komt Zac door, de eerste Nederlander.
Bart helpt hem op weg en als we 8 minuten verder zijn komt Ragna door als 10 de vrouw ongeveer. Snel wordt ze door Perre geholpen en weg is ze.
Erna komen alle andere Nederlanders door en we helpen ze allemaal snel op weg. Daarnaast schreeuwen we ze naar onze post mochten ze het niet zien in alle hectiek.
Na de post komt een trappen klim en die stond al vroeg vol met mensen. Voor de lopers fantastisch , een hoop herrie van bellen en geschreeuw.
Als iedereen voorbij is pakken Jose en ik ons rugzakje en gaan we rennend naar de post op 34 km. Onderweg kruisen we een paar keer het parcours en zien we wat lopers, ik schreeuw ze vooruit.
We komen in Gondramaz en omdat we een begeleidingshesje hebben mogen we over het parcours. We zoeken een mooie plek voorbij de waterpost. Want er mag geen hulp geboden worden aan de lopers op deze post.
We staan halverwege een smalle straat en zien zo goed als ze eraan komen.
Als de eerste loper doorkomt zien we dat in de afgelopen 18 km de hele top 10 gewisseld is. Wat een snelheid ook , ongelooflijk.

Als we Perre zien zegt hij dat Ragna is gestopt, shit. Ze loopt tot hier en zal dan bij Perre in de auto stappen.
Ondertussen komt Zac door en wij zien inderdaad onze lopers van ver aankomen en we schreeuwen ze toe, van ver. De mensen om ons heen moeten lachen.
Maar eerlijk is eerlijk, ik schreeuw de rest ook toe , vooral de vrouwen. Maar als er een Nederlander(se) doorkomt kunnen ze het ws in het volgende dorp horen.
Ruud komt door, die loopt een sterke tweede helft. Dan zien we Diederik en we zien al dat hij niet ok is. Dat klopt, een knieblessure die niet over was speelt nog meer op. Over en uit. Zonde.
Dan zien we Ragna, ze vertelt dat ze gewoon geen kracht in de bovenbenen heeft en dat ondanks tactiek verandering het niets opleverde en dus heeft gekozen om uit te stappen.
Als Bertine doorkomt schreeuwen we ook haar naar de finish en wat ziet die er nog sterk uit zeg. Die loopt uiteindelijk een hele sterke race.
Martijn en Cees hebben het zwaar maar gaan goed door. Bonnie komt blij het dorp in en schreeuwen we verder, die kan goed afdalen dus gas op die lolly!
Als laatste komt Hinke door, die bij de eerste post misselijk was, ondertussen overgegeven heeft en zich weer wat kan herpakken.

Forza Italia!

De Nederlanders zijn allemaal voorbij en Jose en ik kunnen een lift krijgen (na 4 km lopen) van 2  Nl toeschouwers naar de finish.
Daar is iedereen ondertussen binnen van de Nederlanders. Er komen nog wel andere lopers binnen. De hekkensluiter, een vrouw uit Cambodja, komt 2 minuten voor sluitingstijd binnen, in 7 uur en 58 minuten.
De snelste man was na 3,35 uur binnen en de snelste vrouw na 4.06 uur.
We praten na met het hele team met natuurlijk een biertje. Sommige lopers zijn tevreden, anderen hadden meer verwacht. Maar iedereen heeft een bijzonder event meegemaakt, daar is iedereen over uit. En met een hele fijne sfeer en dat is toch ook erg belangrijk!
En ik, ik heb een fantastisch weekend gehad. Met Bart, Jose en Laurens waren we een geweldig team vol energie. Thanks mannen, jullie zijn geweldig.
Het is mooi om er te zijn voor andere lopers, te kijken naar de wereldtop en je onder te dompelen in een weekend vol sport energie.

Het begeleidingsteam, Laurens, bart en josé

Het WK in 2021 gaat heel anders worden, 4 afstanden in 1 weekend, dat gaat spectaculair worden!. Ik zie er nu al naar uit.

Het WK ultratrail coming up – live verslag info

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zaterdag 8 Juni start om 9 uur het WK ultratrail in Portugal bij de Ultra Trail Trilhos Dos Abutres . 
Een wedstrijd van 44 km en 2100 hoogtemeters, niet heel erg ultra maar het parcours zou genoeg uitdaging geven.
In totaal doen er iets meer dan 400 lopers mee uit 53 landen. Nederland is vertegenwoordigt met 9 lopers.
Met Ragna Debats in de gelederen heeft Nl een titel te verdedigen. Ze was vorig jaar wereld kampioen en alle ogen zullen op haar gericht zijn.
In alle voorbeschouwingen wordt ze wederom gezien als grote kanshebber. Maar de top 15 bij de vrouwen kan allemaal winnen. De vorm van de dag zal het bepalen.
De rest van de Nederlandse lopers/loopsters worden niet genoemd in de voorbeschouwingen maar wat niet weg neemt dat het allemaal goede lopers/loopsters zijn. Wie weet welke verrassingen ze kunnen brengen!
Met Laurens Groenendijk, Jose Vicente en Bart van Driel vorm ik het begeleidingsteam voor de Nederlandse delegatie. Wij zullen er alles aan doen om het de lopers zo makkelijk mogelijk te maken.
Het team is te volgen op de fb pagina Dutch Team Trail World Championships IAU
Daar zal Susan Van Duijl een voorbeschouwing en live verslag doen van de wedstrijd. Wij zullen haar voorzien van foto’s en info ter plekke de komende dagen.
Kortom, zoek je info voor het WK, je vind het daar.
Wij hebben er enorm veel zin in!
Ik vind het overigens ook ontzettend leuk om een wedstrijd met zo een enorm sterk deelnemersveld eens van dichtbij te zien ipv zelf te lopen.

Voor Nederland starten deze 9 afgevaardigden.
🚺
Ragna Debats
Bertine de Vries
Hinke Schokker
Bonnie van Wilgenburg

🚹
Zachary Freudenburg
Diederick Calkoen
Ruud Kappert
Cees van der Land
Martijn Klaasse

Keuzes – Dolomieten trail of Begeleider tijdens het WK Ultratrail?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik loop, maar ik heb nog niet echt lange dingen gedaan dit jaar. Mijn mojo is er nog steeds niet echt. Bovendien heb ik ook veel plezier in het fietsen.
Afgelopen weken heb ik mij afgevraagd of ik de Dolomieten ultra trail wel ga lopen, begin juni.
104 km en heel veel hoogtemeters. Dat betekent dat ik in 8 weken mijzelf klaar moet stomen voor die race. En eerlijk gezegd heb ik daar geen zin in.
Dus moet je jezelf de vraag stellen of je het wilt en of je het leuk vind. Ik kan veel finishen op karakter, maar heb ik daar zin in? Nee dus.
Komende 1.5 maand heb ik het erg druk met van alles, ook dat speelt mee.
Kortom, ik had eigenlijk al een keuze gemaakt alleen nog niet uitgesproken.
Verleden week werd ik gebeld, of ik iets te doen had begin Juni, in het weekend van de dolomieten race dus.
Of ik mee wilde als begeleider voor het Nederlands team die naar het  WK ultratrailen gaan in Portugal. En eigenlijk was er toen al niets meer nodig behalve overleg met mijn wederhelft om ja te zeggen.
Dus exit Dolomieten en op naar het WK Ultratrail.
De afstand is helaas niet zo lang, dat zou ik persoonlijk wel leuker vinden.
44 km met 2200 hoogtemeters.
Ik heb er nu al zin in!

PSR 2018 – een stagerace voor op je bucketlist!

Geplaatst op door
Beantwoorden

De Spaanse Pyreneeën, ik had er nog nooit gelopen. Ergens kwam de PSR in beeld, een kleinschalige stagerun van 7 dagen. 250 km en 15.000 hoogtemeters. Net als bij de TAR loop je dat in een team van 2.
En zo kwam het dat ik met Mirjam aan de start stond begin September.
Een nogal laat verslag en daarom ook wat meer foto’s en wat minder tekst.
De organisatie bleek vanaf de inschrijving meer dan goed te zijn. Tips hoe er te komen, vervoer terug naar het vliegveld of naar de start werd geregeld. En ook de hotels en het eten is geregeld. Kortom een week rennen met verder niets aan je hoofd.
Iedere dag begon rond de klok van 7 uur met op de kortere dagen wat later.

Een geleidelijke klim

Een vlucht naar Barcelona en dan nog 3.5 uur met de trein en je bent op de plaats van bestemming,
De inschrijving was snel gefixt en je wordt gelijk verwend met een goodiebag, Maar ook voel je gelijk de kleinschaligheid en persoonlijkheid van de organisatie en dat zou de hele week alleen maar sterker worden.

Etappe 1: Ribes de Freser – Queralbs (37 km en 2700 hm)

Dat klinkt wel als een etappe voor ons.
We blijken met 4 damesteam te starten en allemaal sterke teams. Het eerste deel is niet heel zwaar maar dan volgt er een enorme klim. Erna een mooi technisch terrein met lekker kleuterpartijtjes. Daar houden wij van.

De natuur is in het begin een soort kale vlaktes en later rotsig. We lopen door een prachtige vallei en om ons heen bergen. We zijn onder de indruk.
Als laatste volgt er een lange afdaling.
We halen daar het eerste damesteam in en geven daarom wat gas.
Als we vandaag als eerste eindigen zou dat toch supertof zijn! Je kan het maar in the pocket hebben.
En dat doen we, na 6.10 uur komen we als 9de overall team binnen en als eerste dames team met team 2 net 3 minuten achter ons.
Wat een begin! En wat een schoonheid, ik ben al gelijk verliefd op de Pyreneeën.
We gaan met een treintje terug naar de start en slapen in hetzelfde hotel.

Het eerste dames team van de dag.

Etappe 2: Queralbs – Puigcerdà (37 km en 1700 hm)

De tweede etappe start met een treintje naar de finish van de dag ervoor
37 km en 1700 hm. Twee klimmen en wat vlakke delen.
Eigenlijk een overgang etappe naar een ander gebied.
Het is erg warm en ik heb op een of andere manier krampen in mijn kuiten.
Het gaat vandaag niet vanzelf. We vervloeken delen, maar komen uiteraard ook weer bij de finish aan.
Dit is de minste etappe van de week. Dat is ook wel aangegeven omdat het een overgangsetappe is.
Het laatste deel is vlak asfalt/stenen. Daar worden we ingehaald door de Tsjechische meiden. We finishen op de derde plaats.
We nemen een fikse Hammer recovery shake en laten ons masseren.
Ik krijg van de Nl jongens wat Magnesium capsules, kijken of dat helpt tegen de krampen.

Etappe 3: Puigcerdà – Encamp (48 km en 2600 hm)

Ook wel de koninginne  etappe van de PSR genoemd, de zwaarste etappe zegt men.
We gaan Andorra in! Er is onweer op komst en dus is er een stricte tijdslimiet, je moet binnen 7 uur voorbij de 27 km zijn. Dat moet ons lukken.
Zoals bijna iedere dag starten we met een stukje vlak. Dan zitten wij ergens in het midden en schuiven meestal op gedurende de dag.

Verkoeling!

Een koninginnetocht werd het zeker.  Zwaar maar vooral van ongekende schoonheid.
Geweldige vergezichten, totaal ongerepte natuur, paradijselijke beklimmingen met overal rotsblokken, groene naaldbossen en watervalletjes. Wat een ongelooflijke mooie route!
De beloofde regen bleef uit, het was vooral erg zonnig en warm.
Dat maakte het zwaar, met de nodig klimmeters en de technische afdalingen.
Ondanks dat ik de hele dag maagkrampen had en bijna niets kon binnen krijgen liepen we toch sterk. In 9 uur waren we binnen en werden we 2de damesteam.

Etappe 4: Encamp – Arinsal (20 km en 1900 hm)

Er is geen routemarkering vandaag, je moet gewoon goed opletten en de route van de GR11 volgen.

.

De route staat in de gps maar die blijken we niet nodig te hebben.
De kortste route maar we een pittige. Dat is fijn want mijn maag voelt beter en zo kan ik wat herstellen. Het zijn twee grote klimmen en in het midden een opeenvolging van korte steile klimmetjes. Continue reading “PSR 2018 – een stagerace voor op je bucketlist!” »

Trail Des Cretes Du Chablais – een pareltje!

Geplaatst op door
1

Half Juni liep ik de Trail Des Cretes Du Chablais. Een trail met verschillende afstanden en met om het jaar een andere locatie. Of in Chatel of in Vacheresse Beide in de mooie vallei waar Hotel Esprit Montagne staat en waar ik al vele paadjes ken. Dit jaar was de start in Vacheresse.
Vooral een lokale trail en kleinschalig en daar hou ik van. Dus leek het mij een mooie race en je kon je gewoon nog inschrijven een maand van tevoren, ook fijn.
En ideaal , je kan genieten van het lekker eten van Raf de avond voor de wedstrijd.
De avond ervoor je startnummer ophalen zonder drukte, ik hou ervan.
Zo stond ik aan de start om 4 uur in de vroege morgen. Tijdslimiet – 20 uur.
84 km en 6500 hm. De tijdslimieten in het begin waren redelijk strak. Naarmate de wedstrijd vorderde kreeg je wat meer ruimte.


De start was enorm sfeervol, in het slaperige dorpje stonden grote tonnen met vuren en lampjes overal zodat je een soort pad van licht had de eerste km.
Het begin geeft je, nadat je uit het dorp bent een fikse klim maar wel over een breed pad dus geen drukte en ruimte om je ritme te vinden.
Ik dacht laat ik wat rapper starten, nou dat dachten er meer. Er werd door veel mensen erg rap gestart. En waar je normaal mensen ziet wandelen met een klim hobbelde nu iedereen rennend naar boven. Nu is het een erg lokale wedstrijd en was ik zo ongeveer de enige buitenlander en Nl dus dat scheelt ook. Allemaal berggeiten.

Ik had er goed de pas in zodat ik op tijd voorbij het 21 km punt zou zijn. Daarna had ik speling op de tijdslimieten.
Jeanet was bij een aantal posten, die scheurde met Tonkie rond en was verbaasd dat ik al zo rap bij de eerste post was.
De posten waren meer dan goed, enthousiaste vrijwilligers en afwisselend eten en drinken.
En zo gingen de km’s voorbij. Ik liep heel veel alleen en had momenten dat ik mij werkelijk afvroeg of ik nu nog wel op de route zat. De tekens waren er wel maar niet zo heel opvallend. Ergens ben ik een stuk terug gelopen omdat ik dacht nu zit ik echt niet goed meer maar bleek ik toch goed te zitten.
Maar als je eenmaal de tekens en het patroon ziet dan is het parcours prima aangegeven.
Je loopt afwisseld door Frankrijk en Zwitserland. En leuk genoeg, heel veel stukken kende ik echt helemaal niet. Sterker nog, bijna alles kende ik niet. Alleen het deel bij Col de Bise was bekend terrein.


Er zaten echt Alkepaadjes in, over flanken waar geen paden zijn met het zicht op Cornette de Bise, heerlijk!
De route was minimaal aangepast. Continue reading “Trail Des Cretes Du Chablais – een pareltje!” »