De afgelopen 1.5 week zijn we in een soort nachtmerrie gekomen in Nederland. Waar iedereen dacht dat het wel mee zou vallen en het de vervanmijnbedshow leek is er nu een nieuwe realiteit. Voordat ik officieel vorige week vrijdag hoorde dat ik het land niet meer uit mocht als zorgverlener was ik donderdag na het werk met Tonkie al op weg naar de Vogezen.
Ik zou samen met Yvon drie dagen gaan lopen. De routes had ik ingetekend op de kaart en we hadden een hut besproken zodat we een tweedaags rondje konden lopen met rugzak(je) en dan nog een ochtend een andere mooie route lopen.
De start was in Wildenstein, een uitgestorven dorp vlak bij La Bresse.
Dat ligt op 572 meter hoogte. Ik had de route niet in gpx dus alles met de kaart en kompas. Een mooie uitdaging.
Het begint met een fikse klim door het bos om uiteindelijk uit te komen op de berg(jes) van de Vogezen. Mooie uitzichten ! We klimmen toch mooi naar 1170 meter.
We lopen over de toppen van de Vogezen, allemaal niet heel hoog maar wel echt een prachtig deel. De Batteriekopf, Rottenbachkopf en de Rainkopf. Het deed mij erg aan Ierland denken.
Hier en daar komen we een Auberge tegen maar alles is dicht.
Het begin is alles groen maar op een gegeven moment komen we toch echt in de sneeuw terecht. We zakken soms tot onze knieën weg. Zwaar lopen maar super mooi.
We dalen af richting eerst Lac Fishboedle en klimmen vervolgens richting Lac de Schiessenrothried. Er volgt nog een klim en zware stukken door sneeuw. We kunnen het pad amper vinden en moeten soms echt goed zoeken. Op sommige momenten zijn we echt het pad volledig kwijt en lopen terug waar we voor het laatst op het pad zaten.
Het kaart lezen gaat goed maar op sommige momenten heb ik ook twijfel. Maar gelukkig vinden we steeds de weg. De tijd gaat namelijk dringen en je wilt toch niet in het bos lopen zonder licht.
Dus houden we de vaart erin en als we een fikse klim maken in het bos zouden we als we nog een keer dwars door de sneeuw oversteken een hut moeten zien.
En dat klopt, moe en opgelucht dat we op tijd in de hut zijn is het eerst eens tijd voor een heerlijke blonde tap, die is meer dan verdiend. 22 km en 1600 hm volgens de suunto.
De dames in de hut maken een lekkere maaltijd klaar en met maar drie anderen mensen in de hut hebben we een 4 persoonskamer voor ons alleen.
De volgende dag besluiten we om naar Col de la Schlucht te lopen en via dezelfde weg weer terug. Het deel wat ik graag wilde doen, Sentier Des Roches is normaal gezien al een pittig stuk maar met de sneeuw en in de morgen het opgevroren sneeuw misschien niet zo goed idee om nu te lopen. Dus die slaan we over.
We maken een heen en weertje en lopen weer langs de hut op weg naar de Hohneck. Dat stuk ziet er fantastisch uit met een paar meter sneeuw in de flanken. We komen vandaag iets meer wandelaars tegen omdat er een parking bij de Hohneck is.
Vanaf de Hohneck doen we nog een ander topje aan en lopen nu ipv via de toppen die we de vorige dag al gedaan hebben langs de Westelijke kant.
Het levert een paar mooie uitzichten op meren die we nog niet eerder zagen.
We zoeken wat naar het GR pad, want we zitten net iets lager maar zien dan toch erboven een pad lopen, inderdaad het GR pad.
Van het groen komen we weer in hele stukken sneeuw terecht.
Alles ziet er tof uit zo in de sneeuw ondanks dat het lopen wat lastiger is en vooral soms lastig om een pad te vinden. De bewegwijzering is niet heel duidelijk dus je moet het echt met de kaart doen.
Uiteindelijk komen we in een heerlijke afdaling door het bos die ons weer naar Wildenstein brengt en waar geen sneeuw ligt. Vliegen over de paden.
Een prachtige tweede dag, 20 km en 1000 hm.
Zondag was het plan om een rondje Lac De Corbeau te doen. Dat meer staat bekend als een van de mooiste meren in de vogezen.
Als je er naar toe rent via het bos is het een paar km vanaf waar wij de auto geparkeerd hadden. Dan kun je beneden een rondje om het meer lopen maar je kunt er ook bovenlangs omheen.
Je klimt 450 hoogtemeters en uiteindelijk kom je op een uitkijkpunt want een geweldig uitzicht oplevert. Wij zijn rechts van het meer via het moeilijkere pad omhoog gegaan. Daar lag ook nog aardig wat sneeuw. Via de andere kant zijn we afgedaald waar er bijna geen sneeuw lag en we een toffe afdaling naar de auto konden maken.
10 km en 450 hm .
En dat waren dan de laatste km’s in de ‘bergen’ voor een langere tijd.
Wat een geluk dat we dit nog net mee konden pikken.
Voor nu is het sporten op een lager pitje en zal het werk op maximaal gaan. Laten we hopen dat we dit snel onder controle hebben en we allemaal weer van de bergen kunnen genieten. Zolang dat niet kan droom ik weg in tijden van onzekerheid naar oa deze drie dagen.
Vandaag was de vierde editie van de Dutch Marines Trail, georganiseerd door, juist, de Mariniers.
En zo liepen we over mooie paadjes die op sommige stukken echt sloten waren en veel blubber. Maar echt met zorg uitgezet.
Het laatste deel zitten een paar mooie klimmetjes in maar het einde komt in zicht. Daar maak je nog een lusje en dan is daar de finish. 
Je kunt er niet veel hoogtemeters maken maar mooi is Brabant wel. Dus een weekend vanuit huis sporten is ook zeer de moeite waard.
Die werd georganiseerd door Pek en Slik, een lokaal clubje fietsers. Nergens een site te vinden dus maar gewoon naar het adres gereden. Bij een garagebedrijf op een industrieterrein in Essen vond ik de start. Weinig mensen maar het was dan ook al 10 uur.
Afgelopen weekend was ik in Belgisch Limburg. Wederom was onze basis Nationaal Park de Hoge Kempen. Met ons vriendenclubje zouden we er weer een mooi trainingsweekend van maken met natuurlijk een lekker Kompel biertje.
Dit keer zouden we de Groene route doen. Toen we een uurtje onderweg waren en door al aardig wat plassen waren gescheurd brak de hemel open.
Het werd een fikse route van 35 km, 350 hm en met veel obstakels onderweg. Er liggen heel veel omgewaaide bomen over de paden, de boswachter heeft nog wel wat werk te doen.
De mtb routes hier zijn ontzettend gaaf. Genoeg hoogtemeters en als je alles fiets kom je wel aan een km of 90 schat ik. Dus sprongen we na de koffie zaterdag op de mtb en scheurden we over de paden. Een heerlijke ronde van 40 km en 550 hoogtemeters. We konden er nog een rondje aan plakken van 15 km maar de Kompelbier stond koud en we hadden er enorm zin in.
Een dankbare taak die we graag doen.
December is alweer bijna voorbij en normaal gezien zijn dat wel mijn luie weken.