Categoriearchief: Trainingen 2018/2019

Drie daagse stage race in de Vogezen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Eindelijk mag je dan weer naar het buitenland. Lia en ik hadden weken ervoor al een plannetje gemaakt, alle 2 vrij genomen en hopen dat de grens open zou gaan. En dat gebeurde. Tonkie werd gestart en op naar de Vogezen.
Ik had drie routes ingetekend op de kaart. Aangezien we weinig of geen hoogtemeters in de benen hebben was het idee om drie dagen achter elkaar te rennen en per dag rond de 25 km met 1000 hoogtemeters te maken.
Een camping geboekt bij La Bresse en ons plan was klaar.
De Vogezen is rond de 5.5 uur rijden en dat is prima aan te doen.
Dag 1 – rondje Col de Bramont – Ik had de route ingetekend vanaf de camping. Ideaal, je loopt eigenlijk zo het bos in en je begint aan de eerste klim.
Via het kleine Lac de Etang loop je richting Lac Des Corbeaux. Als je via de linkerkant omhoog gaat is het minder steil maar kom je wel bij een prachtig uitzichtpunt.
Vanaf daar kijk je op het meer. Neem je de andere kant dan moet je een heen en weertje doen wil je op het uitkijkpunt uitkomen en die kant is wat steiler.
We lopen verder door het bos en komen uiteindelijk uit bij Le Mur Des Granges, een hut. Maar alles is dicht. Er staat wel een bankje en wij hebben pannenkoeken bij ons dus picknicken we met ons eigen eten en drinken.
We zijn ondertussen in het Massif Grand Ventron.
We rennen verder via Col de La Place en komen bij de parking van Grand Ventron uit.
Daar is wel de auberge open. Gewapend met mondmasker bestellen wij 2 cola. Als hij ze al open heeft gemaakt blijkt dat we niet kunnen pinnen en cash hebben we niet.
We maken uiteindelijk de deal dat we morgen komen betalen aangezien dat ons startpunt is voor de tweede dag.
Als we verder klimmen komen we bij een ‘kompas’ uit. Die geeft aan waar alle bergen liggen in de weide omgeving. Een mooi open stuk.
We rennen over mooie singletracks en komen bij Col de Bramont. Vanaf daar is het afdalen naar de camping.
23 km en 1100 hoogtemeters. We trekken een Karmeliet open, de BBQ in de fik en proosten op een mooie dag.

Dag 2 – Rondje Le Grand Ventron – we rijden in 20 minuten naar het startpunt, de parking van Grand Ventron en willen eerst de cola betalen. De deur is op slot en op kloppen reageert niemand. Dan maar betalen als we terug komen.
We rennen naar Col de Echarger om erna af te dalen over een heerlijk pad door het bos.
Dan staan we plots voor een hek waar verboden toegang op staat. Maar daar moeten we toch echt heen. We checken de kaart nog een keer maar het zou echt moeten kloppen.
En achter het hek lijkt ook een goed pad te lopen.
We zoeken nog wat om een andere optie te vinden. Die is er wel maar die is om en dus besluiten we om over het hek te klimmen. Dat is het begin van gezoek want aan het eind van dat pad is er niets meer, we klimmen weer over prikkeldraad en nog een keer over prikkeldraad, struinen door bosjes om uiteindelijk beneden te komen.
Maar na geklim en geklauter komen we waar we moeten wezen, op de GR route.
Via Col de Collet, Col du Page en Col d Oderen lopen we over echt hele mooie stukken, komen we in open delen en vinden we gelukkig een verlaten boerderij waar een waterbak is. We vullen onze flessen en eten wat.
Via het mooie pad van de GR531 lopen we terug naar waar we begonnen zijn, Grand Ventron. We zien dat de Auberge weer dicht is, de cola kunnen we niet meer betalen maar we hebben ons best gedaan.
Terug op de camping trekken we een blond Halderbergs biertje open en steken we de BBQ aan. Wederom een hele mooie dag. 24 km en 1000 hoogtemeters.
Dag 3 – Rondje Col De Bussang – We rijden vanaf de camping 40 minuten naar het startpunt, een parkeerplaats net buiten Bussang.
We klimmen gelijk het bos in naar Col De Bussang, een fikse klim. We volgen de GR531 naar boven. We maken een soort lus en komen aan de andere kant van Bussang uit. Daar is het wat gepuzzel om over en onder de weg te gaan om weer op onze route te komen. Uiteindelijk komen we toch verkeerd uit en besluiten om een ander pad te nemen om later weer op onze ingetekende route uit te komen. We klimmen nog een keer voor niets want dat was ook niet het pad wat we moesten hebben maar daarna gaat het weer goed.
En we komen op een echt heel tof stuk terecht. Eigenlijk alleen maar mooie stukken.
We klimmen naar Kioske Du Sotre, een glazen hut op een mooi uitzichtpunt. Continue reading “Drie daagse stage race in de Vogezen” »

De “plannetjes koningin” kan los

Geplaatst op door
1

Thuis word ik “de plannetjes koningin” genoemd en dat is niet voor niets. Ik maak graag plannetjes en voer ze altijd uit. Avontuur, reizen, bergen, fietsen, lopen, het kan allemaal.
De afgelopen periode was het allemaal wat lastiger met plannetjes maken maar heb ik er toch het beste van gemaakt. In Nederland kun je ook leuke dingen doen.
Nu gaan 15 Juni de grenzen weer open en dat nodigt uit tot heel veel plannetjes.
Miijn hele agenda is omgegooid en alleen dat al zorgt voor andere plannen.
Normaal gezien zou ik over 14 dagen 6 weken in Zuid-Afrika zitten voor het werk, gecanceld.
Normaal gezien zouden we in November 4 weken naar Patagonië gaan als grote vakantie. Die hebben we zelf maar gecanceld. Want niets is zeker, niet wat betreft de toestand daar en zeker niet als het herfst is en het virus de kop weer op steekt. Dan wordt mijn vakantie weer ingetrokken en zou het een vakantieloos jaar worden. Dat kan natuurlijk niet.
Dus de “plannetjes koningin” in mij kan los.
Het is gepuzzel wanneer we dan op vakantie gaan, want plots zitten we in het bijna hoogseizoen. Dus ook op het werk is dat lastig, maar daar komen we vast wel uit.
Maar dan die grenzen, je zou 15 Juni bijna aan de grens gaan staan met Tonkie om zo richting bergen te rijden.
Maar laten we het voorzichtig opbouwen.
Dus heb ik drie toffe rondjes uitgezet in de Vogezen. Die ga ik die week erop samen met Lia lopen. De camping is geboekt, er is dan zelfs ook een wc en douche, hoe luxe!
3 x 25 km met rond de 1000 hm per dag. Dat gaat al best een opgave worden denk ik zo.
Bbq en speciaal biertjes mee en het masterplan is compleet. We hebben er enorm veel zin in.
Reden om snel wat meer te gaan trainen en proberen iets van hoogtemeters te maken omdat ik anders dag 2 al kreupel loop van de spierpijn.
Afgelopen week had ik een rondje gedaan van 10 km met 270 hoogtemeters. De dag erna spierpijn, ik weet weer wat hoogtemeters zijn.
Dan hebben Jeanet en ik samen nog een weekje vrij in Juli. Dat wordt een weekje bergen. Er borrelen een paar projectjes in mij, De Solo 11 Peaks bijvoorbeeld. Maar misschien is dat te snel met te weinig geloop in mijn benen. Daar ga ik nog even over verzinnen.
Dan is er nog het plan om een weekje naar de B&B van Maarten te gaan, de Spring-Inn. Je kunt daar oa de Zwitserse zeven heuvelen loop doen. Een tof rondje van 50 km.
En ik wil nog een paar leuke tochtjes maken met de Gravelbike. Zo heb ik het plan om in alle provincies van Nederland een graveltocht te gaan doen. Een rondje door een provincie maar dan zoveel mogelijk off road. Dat hoeft niet natuurlijk niet in een paar maanden want dat is een mooi project verspreid over bv een jaar.
Dan zijn er nog leuke loopjes in Nederland met kaart en kompas om het oriënteren te trainen. Zoals het project Navi Great.
En er staan zelfs al weer heel voorzichtig wat evenementen in de agenda. Zoals een 8 uurs adventure race in September. Een 6 uurs MTB tocht in duo.
En vooralsnog staat de Costa Brava Stage race er ook nog steeds op de agenda, Oktober, wie weet.
Kortom, mijn status als plannetjes koningin kan ik weer innemen en gelijk volledig los gaan.
En daar heb ik enorm veel zin in!

In the Dutch Mountains

Geplaatst op door
1

Afgelopen week was ik drie dagen vrij, dat was even geleden. Ik had een enorme drang om er even uit te gaan. Tonkie inpakken en op pad. Normaal gezien zou ik rijden en wel zien. Nu is alles anders en dus heb ik toch maar een camping geboekt.
Geen toilet en geen douche. Een wc emmertje aangeschaft, weggooi washandjes, Tonkie ingepakt en weg was ik.
Limburg, hoe kan het anders, toch iets van bergjes.
Dus vertrok ik dinsdagochtend en zat ik rond 13 uur op de racefiets.
The force was with me – het beloofde drie dagen prachtig weer te worden.
Een prachtig route die ik online gevonden had en met de Rox gps reed.
70 km en 1200 hm. Fikse klimmetjes, en mooie afdalingen door mooi Limburg.
Wat wel wennen is, is dat je nergens even een terrasje kunt pakken voor een bak koffie. Maar goed, het is niet anders.

Dag 2 wilde ik hardlopend gaan oriënteren. Raymond van Beartrail heeft kaarten gemaakt en die kun je opvragen. Een route van rond de 25 km met 9 cp’s (controlepunten) die je moet vinden. De cp’s zijn duidelijke punten zoals grenspaal 14, een brug enzovoorts.
Een mooie uitdaging en training. En zo ging ik op pad met kaart, kompas, eten en drinken en een big smile.
Op de kaart staan rode wegen die je wel mag oversteken maar niet mag volgen.
Het resulteerde in eigenlijk bijna alles off road. ik zocht naar 9 punten en maakte doorsteekjes. ging soms verkeerd maar kon mijn fouten zelf corrigeren.
Wat een toffe route werd het zeg. Toen ik weer bij Tonkie was had ik alle 9 punten gevonden en had ik 27 km gelopen en 500 hoogtemeters gemaakt.
Dag 3 was het plan om nog een rondje te fietsen en wat op tijd naar huis te rijden zodat ik thuis nog met mijn lief en Flynn kon wandelen.
Wederom een rondje van internet afgehaald en wederom een mooi rondje dat beschreven stond als niet te zwaar en dat was ook de bedoeling. Want met de klimmetjes voelde ik mijn benen steeds wel wat vollopen.
Het werd 51 km en 500 hoogtemeters.
3 dagen even weg, wat een zaligheid zeg. Even weg van het werk , van Corona , van alles.
Gewoon met mijzelf zijn en buiten spelen, ik knap ervan op.
Wetende dat we voorlopig niet het land uit kunnen ga ik maar meer van deze dingen doen. Met Tonkie ergens heen in Nederland en het liefst doordeweeks zodat het niet te druk is. Meer in het weekend werken en dan doordeweeks vrij zijn is dan nog niet zo slecht.
Het gaat het jaar worden van Nederland verder ontdekken.
Fietsplannen maken en korte weekendjes weg.
Vooralsnog staat Limburg nog steeds op nummer 1 qua provincie.
Wie weet komt daar dit jaar wel verandering in.

The Great Virtual Race Across Tennessee 1000K

Geplaatst op door
1

Een virtuele race is een snel groeiend fenomeen en  enthousiast doen veel lopers daaraan mee.
Barkley Marathons bedenker  Gary “Lazarus Lake” Cantrell bedacht er ook een.
The Great Virtual Race Across Tennessee 1,000K. 
Nadat Barkley is gecanceld en zijn andere wedstrijden ook bevroren zijn wilde hij iets unieks verzinnen en verzon samen met Steve Durbin deze virtuele race.
Het concept is simpel maar toch ook weer bijzonder.
Je schrijft je in voor 60 dollar (wat naar de voedselbanken in Usa gaat).
Je krijgt een link en kunt iedere dag je km’s registeren.
De bedoeling is dat je 1000 km loopt tussen 1 Mei en 31 Augustus. Dat komt neer op 5 mijl per dag.

Het mag rennend of wandelend maar het moet een sportmoment zijn. Dus niet je km’s die je bv op je werk aflegt.
Er is live tracking en een interactive map dat je kunt gebruiken tijdens je virtuele race. Je ziet je progressie en de mannen plaatsen foto’s en info over plekken die je passeert.
Ik vind het een superleuk idee. Vooral dat je over de komende 4 maanden een geschiedenis verhaal krijgt over de route die je virtuele gaat lopen en voor sommige een stok achter de deur om toch te gaan lopen.
Een event organiseren is een ding, maar die Lazarus maakt er gelijk iets bijzonders van.
Zijn idee was dat er misschien 200 lopers aan mee zouden doen. Ze zitten nu al boven de 92.00 inschrijvingen uit 48 landen.
En voor de liefhebbers, je kunt ook een back to back doen. Eerste 1000 km en erna terug.
Alle info vind je hier.
Je kunt je overigens nog steeds inschrijven.

 

De (sport)balans vinden in Corona tijd is niet altijd makkelijk

Geplaatst op door
2

4 weken zijn er verstreken, 4 weken nadat het Corona virus ons leven binnenkwam.
Eigenlijk is niets meer zoals het was. En waarschijnlijk zal niets meer worden zoals het was.
Er is een leven voor en na Corona.
We hebben allemaal ons persoonlijk verhaal hoe Covid 19 ons leven beïnvloed.
Ik probeer een balans te vinden in mijn leven. Op zich is dat vrij makkelijk als je het wel beschouwd. Maar toch voelt dat helemaal niet zo.
Makkelijk omdat ik op een intensive care werk en dus ‘gewoon’ werk. Nog makkelijker omdat we nu zoveel patiënten hebben dat iedereen extra werkt omdat het anders gewoon niet gaat.
Dus werk je meer als anders en is je tijd daarmee gevuld. Simpel zou je zeggen. Daar is je balans. Niet lullen maar werken. Dat doe ik ook maar toch vind ik het lastig om daarin mijn balans te vinden.
Soms voelt het ook alsof ik in twee werelden leef. Op het werk waar je midden in de Corona crisis staat samen met collega’s en als ik erna naar buiten stap lijkt het wel of half Nederland vakantie heeft met het mooie weer en heerlijk aan het fietsen, rennen en wandelen is.
Mijn leven bestaat normaal gezien uit veel meer dan werk. Ik hou van avontuurtjes, op pad zijn, fietsen en lopen op plekken waar ik graag ben. In de bergen, in de bossen, in de natuur.
Vaak ben ik weekendjes op stap. En dat is nu niet meer, ik mis dat enorm.
Het geeft me periodes van onrust. Ik mis de weekendjes met vrienden sporten en een biertje drinken. Ik mis het op pad gaan in een gebied dat ik niet ken. Ik mis het met Tonkie ergens heen rijden en zien wat de omgeving je brengt.
Misschien heb ik er nog meer behoefte aan door wat er nu op het werk allemaal gebeurt, heftige periodes waar juist die weekendjes weg je rust in je hoofd geven.
Wat het extra lastig maakt is dat je misschien wel al weet dat het de komende maanden niet beter gaat worden. De vraag is of je de komende maanden überhaupt nog ergens kunt komen.
Alle wedstrijden die je had gepland zijn geannuleerd voor zowat heel 2020. Alles wat ik voor defensie doe ligt stil, iedereen is hard nodig in het ziekenhuis. Dus vooruit plannen is ook niet heel zinvol.
Wij hebben in Nederland nog het geluk dat we naar buiten mogen en kunnen sporten. Maar echt op pad gaan voelt ook niet helemaal ok meer. Het voelt als iets doen wat niet klopt.
En al zou je het wel doen dan zijn de mogelijkheden redelijk beperkt omdat veel plekken afgezet zijn.
Sporten vanuit huis is het enige juiste op dit moment.
Dat doe ik ook wel als ik er de energie of zin voor heb. Ik fiets een rondje vanuit huis, ik ren een uurtje een paar keer in de week. Het is soms lastig om na een drukke dienst energie te vinden om nog te sporten als je thuis komt.
Dus probeer ik een combinatie te maken door mijn fiets mee te nemen en na het werk naar huis te fietsen als ik dagdienst heb. (fiets in auto of in trein). Dan moet je wel en kun je gelijk even je hoofd leeg fietsen.
Ik ben enorm blij dat wij nu in Brabant wonen en we meer ruimte hebben om te fietsen waar het wat minder druk is ipv in de stad. Dat we een heerlijke tuin hebben waar we in kunnen zitten.
De kunst nu is om microplannetjes te maken. Dan maar vanuit huis. Zo ben ik aan het puzzelen om een gravelroute te maken. Een leuk projectje om vanuit huis een rondje te maken op de gravelbike met zoveel mogelijk gravelpaden.
En zo probeer ik in balans te blijven en dat gaat de ene dag beter dan de andere dag. Maar gelukkig ben ik van nature een optimist en zal ik dit net als iedereen ook wel doorkomen. Mijn kracht in het sporten is altijd het mentale aspect. Laat ik dat dan nu ook maar gebruiken om in deze periode mijn balans te vinden.
En zodra het kan en mag stap ik in Tonkie om minimaal een week in de bergen te gaan zwerven. Om gewoon op een topje te gaan zitten, het moment te koesteren en terug te kijken op een hele heftige periode in het leven van ons allemaal en te constateren dat we het toch mooi gefixt hebben met elkaar en we weer kunnen doen wat zo graag willen doen.

3 dagen zwerven in de Vogezen – toen was geluk nog heel gewoon

Geplaatst op door
Beantwoorden

De afgelopen 1.5 week zijn we in een soort nachtmerrie gekomen in Nederland. Waar iedereen dacht dat het wel mee zou vallen en het de vervanmijnbedshow leek is er nu een nieuwe realiteit. Voordat ik officieel vorige week vrijdag hoorde dat ik het land niet meer uit mocht als zorgverlener was ik donderdag na het werk met Tonkie al op weg naar de Vogezen.
Ik zou samen met Yvon drie dagen gaan lopen. De routes had ik ingetekend op de kaart en we hadden een hut besproken zodat we een tweedaags rondje konden lopen met rugzak(je) en dan nog een ochtend een andere mooie route lopen.
De start was in Wildenstein, een uitgestorven dorp vlak bij La Bresse.
Dat ligt op 572 meter hoogte. Ik had de route niet in gpx dus alles met de kaart en kompas. Een mooie uitdaging.
Het begint met een fikse klim door het bos om uiteindelijk uit te komen op de berg(jes) van de Vogezen. Mooie uitzichten ! We klimmen toch mooi naar 1170 meter.
We lopen over de toppen van de Vogezen, allemaal niet heel hoog maar wel echt een prachtig deel. De Batteriekopf, Rottenbachkopf en de Rainkopf. Het deed mij erg aan Ierland denken.
Hier en daar komen we een Auberge tegen maar alles is dicht.
Het begin is alles groen maar op een gegeven moment komen we toch echt in de sneeuw terecht. We zakken soms tot onze knieën weg. Zwaar lopen maar super mooi.
We dalen af richting eerst Lac Fishboedle en klimmen vervolgens richting Lac de Schiessenrothried. Er volgt nog een klim en zware stukken door sneeuw. We kunnen het pad amper vinden en moeten soms echt goed zoeken. Op sommige momenten zijn we echt het pad volledig kwijt en lopen terug waar we voor het laatst op het pad zaten.
Het kaart lezen gaat goed maar op sommige momenten heb ik ook twijfel. Maar gelukkig vinden we steeds de weg. De tijd gaat namelijk dringen en je wilt toch niet in het bos lopen zonder licht.

Dus houden we de vaart erin en als we een fikse klim maken in het bos zouden we als we nog een keer dwars door de sneeuw oversteken een hut moeten zien.
En dat klopt, moe en opgelucht dat we op tijd in de hut zijn is het eerst eens tijd voor een heerlijke blonde tap, die is meer dan verdiend. 22 km en 1600 hm volgens de suunto.
De dames in de hut maken een lekkere maaltijd klaar en met maar drie anderen mensen in de hut hebben we een 4 persoonskamer voor ons alleen.
De volgende dag besluiten we om naar Col de la Schlucht te lopen en via dezelfde weg weer terug. Het deel wat ik graag wilde doen, Sentier Des Roches is normaal gezien al een pittig stuk maar met de sneeuw en in de morgen het opgevroren sneeuw misschien niet zo goed idee om nu te lopen. Dus die slaan we over.
We maken een heen en weertje en lopen weer langs de hut op weg naar de Hohneck. Dat stuk ziet er fantastisch uit met een paar meter sneeuw in de flanken. We komen vandaag iets meer wandelaars tegen omdat er een parking bij de Hohneck is.Vanaf de Hohneck doen we nog een ander topje aan en lopen nu ipv via de toppen die we de vorige dag al gedaan hebben langs de Westelijke kant.
Het levert een paar mooie uitzichten op meren die we nog niet eerder zagen.
We zoeken wat naar het GR pad, want we zitten net iets lager maar zien dan toch erboven een pad lopen, inderdaad het GR pad.
Van het groen komen we weer in hele stukken sneeuw terecht.
Alles ziet er tof uit zo in de sneeuw ondanks dat het lopen wat lastiger is en vooral soms lastig om een pad te vinden. De bewegwijzering is niet heel duidelijk dus je moet het echt met de kaart doen.
Uiteindelijk komen we in een heerlijke afdaling  door het bos die ons weer naar Wildenstein brengt en waar geen sneeuw ligt. Vliegen over de paden.
Een prachtige tweede dag, 20 km en 1000 hm.
Zondag was het plan om een rondje Lac De Corbeau te doen. Dat meer staat bekend als een van de mooiste meren in de vogezen.
Als je er naar toe rent via het bos is het een paar km vanaf waar wij de auto geparkeerd hadden. Dan kun je beneden een rondje om het meer lopen maar je kunt er ook bovenlangs omheen.
Je klimt 450 hoogtemeters en uiteindelijk kom je op een uitkijkpunt want een geweldig uitzicht oplevert. Wij zijn rechts van het meer via het moeilijkere pad omhoog gegaan. Daar lag ook nog aardig wat sneeuw. Via de andere kant zijn we afgedaald waar er bijna geen sneeuw lag en we een toffe afdaling naar de auto konden maken.
10 km en 450 hm .
En dat waren dan de laatste km’s in de ‘bergen’ voor een langere tijd.
Wat een geluk dat we dit nog net mee konden pikken.
Voor nu is het sporten op een lager pitje en zal het werk op maximaal gaan. Laten we hopen dat we dit snel onder controle hebben en we allemaal weer van de bergen kunnen genieten. Zolang dat niet kan droom ik weg in tijden van onzekerheid naar oa deze drie dagen.

Dutch Marines Trail 2020

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag was de vierde editie van de Dutch Marines Trail, georganiseerd door, juist, de Mariniers.
Drie afstanden, 5,10 en 15 mijl.
De start is bij doorn. De mannen hadden het goed geregeld. Een grote Parking, boogtenten met veldbedden om je om te kleden en je spullen achter te laten. Een tijdsmeting, muziek, alles erop en eraan.
De 15 mijl ging als eerste weg, een niet heel grote groep.
Maar eerst een briefing. Als je niet wist dat het een defensie event was, dan kwam je erachter bij de briefing.
‘ Het is gemarkeerd met oranje linten, iedere 300 meter zie je wel een lint. Zoniet, durf dan terug te lopen’ .
‘ Het is eigenlijk Kako ( kaartlezen en kompas lezen) voor dummies’.
En toen werden we weg geschoten, Lia en ik hadden ons als laatste opgesteld omdat we gewoon een duurloop wilden doen.
En binnen 1 minuut was iedereen weg, ws een aantal ook veels te snel, maar dat zou de tijd wel uitwijzen.
En zo liepen we over mooie paadjes die op sommige stukken echt sloten waren en veel blubber. Maar echt met zorg uitgezet.
Er waren geen posten, gewoon zelfvoorzienend, zoals een marinier zou doen.
Na een km of 6 haalde we de eerste in die te snel was gegaan.
Na een km of 11 komen er wat lopers in zicht. Lia spot een vrouw en als we langzaam dichterbij komen zien we dat het inderdaad een vrouw is . Bij km 14 gaan we er voorbij, stiekem zijn we toch vanzelf wat sneller gaan lopen.
We halen nog een paar lopers in en verbazen ons over het gebied. Echt mooi en veel single tracks.

Het laatste deel zitten een paar mooie klimmetjes in maar het einde komt in zicht. Daar maak je nog een lusje en dan is daar de finish.
Wij zorgen dat ons nummers tegelijk over de streep gaan want we zijn derde vrouw (vd 5 :-)). Samen gelopen is samen derde.
Maar het reglement zegt dat er 1 derde is. Wij zijn het er niet mee eens en de mannen zijn zo sportief dat we wel samen op het podium kunnen , alleen is Lia officieel derde.
25 km en 300 hoogtemeters in 2.40 uur.
We krijgen nog een Lupa (lunchpakket) en een Radler.
Super georganiseerd en echt een hele mooi ronde !
Volgend jaar zijn we er weer bij (als de baas het goed vind)

 

Een duurloop en mtb tocht in mooi Brabant

Geplaatst op door
Beantwoorden

Je kunt er niet veel hoogtemeters maken maar mooi is Brabant wel. Dus een weekend vanuit huis sporten is ook zeer de moeite waard.
Dat begon gisteren met een duurloop van 30 km. Dat is lang geleden. Aangezien ik plots een startnummer heb voor de Rotterdam marathon is het wel handig om wat duur op de weg te doen. Een uitvaller op het werk zorgt voor een startnummer in Rotterdam.
Dus vanuit huis een route ingetekend en een mooi rondje van 30 km gelopen. De eerste 2 uur was het heerlijk lente weer, eindelijk in korte broek!  De laatste 10 km gingen niet vanzelf en de verleiding voor een short cut was heel aantrekkelijk. Maar ik had met mezelf afgesproken om 30 km te lopen, en dus werd het 30 km. Het bad erna deed deugd.
Vanochtend besloot ik om toch een tourtochtje op de mtb te doen.
Die werd georganiseerd door Pek en Slik, een lokaal clubje fietsers. Nergens een site te vinden dus maar gewoon naar het adres gereden. Bij een garagebedrijf op een industrieterrein in Essen vond ik de start. Weinig mensen maar het was dan ook al 10 uur.
Een leuke ronde van 40 km door de bossen van Essen, Roosendaal en Ruchphen, stukken over de mtb routes maar ook hele stukken over paden die ik niet kende.
Op 25 km een prima post(je) met soep, drinken en eten.

De wind en regen waren wat minder maar daar wordt je groot en sterk van.
De laatste 5 km gingen langs de weilanden en een stuk asfalt. Daar haakte nog een man aan die volledig naar de klote was, zoals hij zelf zei. Achter mijn rug zodat hij wat uit de wind bleef haalde we samen de finish en was de beloning een paar pannenkoeken en een Blonde Leffe. De garage was ongebouwd tot lokale kroeg met een bar en een tap.
Weer een mooi tochtje, de laatste georganiseerde tourtocht van de winter.
Ik heb er enorm van genoten, al die mooie tochten in de buurt.
En zo was het toch best een goed trainingsweekendje. Komende week wordt het nogal een pittige week qua hardloop km’s. Eens kijken hoe dat uit gaat pakken.