Ik voel de auto een beweging maken en vervolgens zie ik een stuk rubber voorbij vliegen.
Een paar uur geleden hebben we de Toyota landcruiser opgehaald en ons hoofd liep gelijk over van alle informatie. Hoe alles werkt, waar alles ligt, hoe de tent op het dak uit te klappen en ja ook waar de spullen voor een band verwisselen liggen en waar de krik te plaatsen.
Als we de schade opnemen is het serieus. De band is geklapt en hangt aan het wiel.
In de woestijn van Namibie ,2 uur ah rijden en we staan met pech. Zo hadden we het niet bedacht.
Toen we Windhoek uitreden werden we ook al aangehouden. Rijbewijs please, no, international driverslicense. Die hebben we dus niet. (De berichten waren erg wisselend en uiteindelijk hadden we er niet echt meer tijd voor en dus niet aangeschaft)
Ik denk, ok, dat gaat ons ws geld kosten. Ik vertel de agent, (lees, lieg) dat ik naar de ambassade ben geweest in Nederland en die heeft ons verzekerd dat het niet nodig was. Hij gaat nog even door en ik blijf zeggen, dat als ik info vraag op de ambassade ik aanneem dat dat de goede is. Ik weet niet eens of we een ambassade hebben van Namibie , hij ws ook niet. Uiteindelijk mogen we door. Nu een uur later dus een klapband.
Als we de spullen bij elkaar zoeken om de band eraf te halen stopt er een andere landcruiser.
Of we hulp nodig hebben. We kunnen het nog niet helemaal overzien of we dit even zo fixen dus laten we er vooral gebruik van maken. De 2 mannen helpen en met vereende kracht fixen we het. Het blijken belgen te zijn, hoe bestaat het, ik heb toch echt iets met belgen.
Met nog 1 reserve wiel en de komende 250 km nergens een dorp gaan we verder.
250 km off road, de route is fantastisch, de weg op sommige plekken minder. We stuiteren letterlijk de auto door.
Maar op sommige plekken kunnen we ook 80 km per uur rijden,off road.
Dan komt probleem 2, er is een piep. Die gaat even en verdwijnt dan weer. Er is niets te zien op het dashboard, we trekken opladers eruit, lopen alles na, niets.
De piep blijft af en toe komen. Ik check mijn telefoon, geen service.
Scenario 2 gaat door mijn hoofd. Zometeen staan we hier met een kapotte jeep in de woestijn zonder bereik. Nou ja, we hebben in ieder geval de tent op het dak, eten en drinken.
Dan ineens krijgt jeanet een helder moment, snelheids begrenzer. We proberen het uit, en inderdaad, dat is het piepje. Misschien volgende x even vermelden bij de auto verhuur.
We rijden via de Remshoogte pas. Een prachtige weg om uiteindelijk uit te komen in Sesriem. Daar is onze bestemming, Namib-Naukluft Park, daar ligt de prachtige Sossusvlei.
De Sossusvlei is een klei-vallei in het midden van de Namibwoestijn en onderdeel van een nationaal park. De vallei staat bekend om de hoge, rode zandduinen die de verschillende valleien omringen en het tot een grote zee van zand maken. De rode kleur van het zand ontstaat door de hoge concentratie ijzer. Daar hebben we een camping geboekt en omdat we op het national park kamperen mogen we tot 20.00 uur het park op.
Dus rijden we door om duin 45 ( een van de beroemde duinen hier) bij zonsondergang te zien , er is bijna niemand. Wat een mooie plaatjes!
Die avond zetten we voor het eerst , in het donker, de daktent op. Het gaat redelijk wel.
Die avond en nacht denken we werkelijk dat we met tent en al van de auto afwaaien. Wat een stormwind en wat een herrie van de tentdoeken. Ongelooflijk, een brak nachtje is het resultaat maar de tent is nog heel.
We staan om 5 uur op zodat we zonsopgang in de vallei in het park kunnen zien.
De camping is niet veel soeps en veels te duur maar dan mag je wel al om 5.45 het park op. Zo niet dan gaat de gate pas om 6.45 open.
Er liggen prachtige duinen waarvan de hoogste 325 meter is. Wat een natuurschoonheid.
En zo kan het zijn dat wij met een handje vol mensen de duin, Big Daddy, op kunnen klimmen en een magisch beeld hebben van de opkomende zon over Deadvlei.
Deadvlei, het meest gefotografeerde plekje van de Namib woestijn en mss wel van Namibië. Het is een bizar tafereel. Witte klei, dode bomen en rode duinen op de achter grond. De witte kleivlakte was ooit een moeras dat langzaam verdroogd is. De negenhonderd jaar oude Acacia bomen zijn statige fossielen die door de droogte inmiddels bijna versteend zijn. Van de grote omringende zandduinen zijn sommigen meer dan driehonderdvijftig meter hoog. Ze behoren tot de hoogste duinen ter wereld.
Ik hou van de bizarre vormen van bomen, ook van dode bomen.
Na geklim en een wandeling door de hiddenvlei , die iedereen bijna links laat liggen, lopen we bijna tegen een Oryx aan. Die staat onder een boom in de schaduw en kijkt ons ook verbaasd aan.
Een prachtige verschijning met zijn horens van wel een meter.
Als wij terug wandelen komt de stroom mensen op gang. En voor dat het echt druk wordt zijn wij weg, stoppen nog even bij duin 45 en zetten koffie. Een mooie plek voor een bakkie.
In het laatste deel van het park zien we een groep Oryxen oversteken en een paar emoes rennen.
Als we terug zijn stoppen we bij het enige tankstation. Die fixt banden, er valt niets meer te fixen aan onze band, we moeten een nieuwe band.
Laat die nu net op zijn. Huh? Bijna iedereen rijdt in zo’n auto. Goede inkoper…
Plan b – we zouden eigenlijk nog een nacht op die camping staat en de volgende dag door rijden.
Dan maar nu 85 km verder naar Solitaire, daar is een bezinestation met bandenservice.
Want als we de volgende dag vroeg op pad gaan is alles ws nog gesloten.
We gaan eerst nog een wandeling maken in Sossus canyon. Een droge canyon, met enorme rotsformaties.
Het eerste deel van de rit naar Solitiar is enerverend om te rijden, sommige stukken stuiteren we echt over de weg, maar jeetje wat een prachtige omgeving. Het terrein blijft steeds weer veranderen.
Solitair is niets anders dan een restaurant, gasstation, lodge en bakker met heerlijke appeltaart. Poging 2 voor een band, ook daar zijn de banden uitverkocht.
Uiteindelijk besluiten we maar om een andere maat eronder te laten leggen. In geval van nood hebben we in ieder geval 2 reservebanden. Met deze wegen geen sinecure. We moeten tenslotte nog een uur of 5 onverhard voor we weer een plaatsje tegenkomen.
We moeten nog wel een camping zien te vinden nu. De ene is heel het seizoen gesloten blijkt en de andere is vol.
Maar volgens een knul is er wel een 45 km verderop. We moeten morgen toch die kant op en we rijden verder.
Na een km of 25 zien we een klein bordje met camping erop geverfd. We besluiten daar te gaan kijken.
En wat een pareltje blijkt dat te zijn zeg. Een basic maar prachtige camping met maar een paar plekken en een ervan krijgen wij. In niemandsland omringt door bergen en woestijn. Als de kip op de braai ligt wandelt er zomaar een groep Oryxen (spiesbokken) voorbij.
Als het donker is en we nog buiten zitten horen we vlakbij het geluid van hoeven. Ik zie met mijn hoofdlamp conturen van zebra’s.
Vlakbij is een drinkplek met een flauwe licht erop. De eigenaar vd camping had al gezegd dat we niet moesten schrikken als we dieren in het donker hoorden omdat ze daar vaak komen drinken.
We sluipen naar de waterplek en gaan stil in het donker zitten. Voor ons neus zien we een groep bergzebras die met z’n allen staan te drinken. Hoe mooi is dat, daar wordt je toch gewoon stil van.
Mooier kunnen we de dag dan ook niet afsluiten. Het begin van een nu al prachtige reis is gestart.
De lijst met goede podcasten wordt groter en groter maar er zijn er toch altijd een aantal die eruit springen.
Op de fiets gebruik ik al jaren de Garmin gps, de laatste versie die ik gebruikte was de Edge 810. Een prima ding.
Iets wat mij altijd irriteert aan andere merken. Je koopt een gps en vervolgens kun je weer een houder bestellen voor veels te veel geld.
Het scherm is touchscreen maar er zitten ook een aantal knopjes op. De knoppen zijn vrij simpel (zie foto). dus je kunt beide opties gebruiken.
Op de racer heb ik bv de veerboot uitgeschakeld anders sta ik steeds bij een pontje.
totalen en je beste resultaten tot nu toe.
Een gereden route – Heb je een route gefietst of gelopen dan kun je als je de rit eindigt en opslaat al je gegevens terug zien.
Interval – Onder het kopje workout kun je een interval maken.
In de podcast komt Stacey aan het woord maar ook een aantal sporters waaronder Fiona Rusell , een sporter en journalist die veel geschreven heeft over de menopauze en uit ervaring spreekt.
Verder , langer, meer, dubbel, triple, 200 km , 400 km , 600 km, de wedstrijd en dan nog een keer. De Everest op in een lange file. Zomaar wat dagelijkse berichten op social media.
Als je dat nu supertof vind moet je dat natuurlijk vooral doen. Maar ik denk toch met enige regelmaat dat niet iedereen dat nu zo leuk vind maar vooral stoer vind om te laten zien hoe extreem men nu weer heeft gedaan.
