Het plan was redelijk duidelijk in mijn hoofd. Starten en tot de post op 39 km kijken hoe het zou gaan. Serieus proberen om tot 55 km te komen als er geen grote problemen waren en dan uitstappen en met de bus terug naar Maria Alm. Een korte beschrijving van hoe ik de Hochkonigman wilde lopen, normaal 85 km en 5100 hm.
Dat klonk als een goed plan. De dag ervoor heerlijk een beetje geluierd, gegeten en heerlijk bijgekletst met Nico en Mirjam. Qualitytime.
De start was om 0.00 uur. Het plan was om met Nico te lopen en zo geschiedde. Op een of andere manier kwam ik helemaal niet in mijn ritme. Ik was een soort misselijk, golven van misselijkheid kwamen steeds omhoog, met vlagen. Mijn darmen waren van streek en samen met Nico leek het wel onweer wat we produceerde aan gassen.
Ook Nico was misselijk. Later bleek Mirjam precies hetzelfde te hebben. Toch iets niet goed geweest in de pasta die we alle drie gegeten hadden. Hoe dan ook, het ging allemaal niet vanzelf. Ik begon al snel te denken dat ik er bij 39 km uit zou gaan. Zelfs het afdalen was gedoe, ik kwam er maar niet in op een of andere manier.
Hoe dan ook, de zon kwam op en er ontvouwde zich een prachtig gebied voor ons. Daar waar ik verleden jaar werkelijk niets had gezien door de dichte mist was het nu een prachtig gebied. We keken steeds op een wolkendek neer. Iets wat mij altijd enorm facineert. 
En zo kwamen we aan bij km 39 op een moment. Ik had met mezelf afgesproken als ik geen grote problemen heb loop ik door. Die had ik niet. Mijn hamstring voelde ik niet. Mijn ritme was er niet maar ging toch wel iets beter. Stijf was ik al wel, maar ja, niet heel gek als je niet meer dan 2 uur lopen in de benen hebt.
En dus gingen we verder. De zon was maximaal door en het was al bloedheet. Het werd 30 graden en zowat geen wind de hele dag. Gek genoeg kon ik mij van dat stuk niet zo veel meer herinneren van verleden jaar. Nu bleek het eigenlijk een pittig stuk te zijn. Maar toch begon ik beter te lopen. Klimmen ging beter en dalen kreeg ik wat meer gevoel bij.
Bijna bovenop de top daar was een hut. Dat waren twee woorden die we daar aan hoefden te besteden. Een terras en een halve liter koude cola was ons deel. Al snel werden we vergezeld door Aad en nog een andere loper.
Volgetankt gingen we weer op pad. Om dan toch ergens bij het 55 km punt te komen. Het parcours is gelijk aan verleden jaar. Helaas hebben ze de stukken asfalt in de afdaling erin gelaten, dat is echt zonde. Het eerste deel was wel een stuk beter gemarkeerd, maar het tweede deel zeker niet. We zijn drie keer verkeerd gelopen.
Bij 55 km begon de twijfel. Nico wilde graag de wedstrijd uit lopen. Hij had het zwaar en ik ook. Maar niet zwaarder dan ik. Eigenlijk werd ik beter. Ik kon zeker nog wel een stukje verder maar de pest was dat je er nergens meer uit kon. Dus als ik verder zou gaan moest ik het echt helemaal uit lopen. Het doel was bereikt, 55 km was nu een prestatie op zich voor mij. Ik zou er hier uit gaan.

Maar Nico zou het heel zwaar krijgen alleen. Samen ben je sterker. Dus de knoop door gehakt. Ik zou met mijn keppe meegaan. Dan samen afzien,beter dan alleen. Thats where friends are for.
Dus wilden we ons klaar maken om te gaan. En plots was er een hele discussie. We mochten wel maar zouden nooit de tijdslimiet halen want we moesten om 18 uur op 76 km zijn. Er zouden nog 2000 hm volgen en dat zouden we dan inderdaad niet halen. Maar gek genoeg was de tijdslimiet 22 uur en waarom zou je dan nog 4 uur over houden voor de laatste 8 km afdalen? Ik begreep er niets van maar de jongen van de organisatie was duidelijk. Als we niet om 18 uur bij 76 km waren moesten we met de auto naar beneden.
Daar zaten we dan . Klaar om te strijden met elkaar en onszelf en nu mogen we niet. Teleurgesteld en boos. Want het sloeg ook nergens op gewoon. Die tijdslimiet konden we makkelijk halen naar de finish.
We zaten daar bijna een uur. Ik apte wat heen en weer met jeanet en die vond het ook maar raar. Dus die dacht ik zal nog eens kijken op de site. Wat bleek, de tijdslimiet was 20.00 uur op 76 km. Jezus! Klootviolen! Inclusief wijzelf want dan hadden we dat overzicht maar mee moeten nemen.

18 uur bleek voor de marathon afstand te zijn, een andere wedstrijd dus.
Weer hoop gedoe, en die gozer onze nummers op laten schrijven voor het geval we niet voor 22.00 uur binnen zouden Zijn. Want we hadden een uur zitten verdoen door hem. Die zouden ze er dan bij op moeten tellen mochten wij het niet halen.
Wij dus weer op pad. De eerste twee uur een soort klimmen als een dolle. Ik voorop en nico in mijn kielzog. Daarna begon de klad er wel een beetje in te komen. Nico had ontzettend last van een kapotte gat. Dat was ondertussen een soort rauw stuk vlees geworden. Het was bloedheet en er leek aan het klimmen maar geen einde te komen. Steeds weer een klim, steeds als je dacht nu zijn we toch wel uitgeklommen.

Maar uiteindelijk was daar dan de laatste lange afdaling. Ik kon ondertussen de sportdrank niet meer verdragen. Als ik het rook begon mijn maag al samen te trekken. Gek want water gaf geen problemen.
Dus gas erop en naar Maria Alm! Ik kon best nog ok rennen ook. Maar dat lukt Nico helemaal niet meer. Zijn kont deed zo zeer dat hij echt niet meer kon rennen. Dan schuurde het vlees op vlees. Dus dan maar wandelen. Nico wilde dat ik verder ging omdat ik nog kon rennen. Maar geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Een uur later zal mij dan ook een rotzorg zijn. Samen uit, samen thuis.
En dat lukte, met een heel plein vol mensen kwamen wij bijna als laatste binnen. Tijdens de afdaling zijn we toch nog wel ingehaald door een stuk of 10 lopers. Het was een soort hilarisch, enorm gejuich en geschreeuw. Dat is nog eens een finish! Mooi om dat samen met mijn partner in crime te doen!
Ik was verrot maar ook blij verrast dat ik er toch gewoon 85 km uit geperst had, bizar toch. Je lijf onthoud gewoon nog wat dingen en stelt je in staat om met een vrij ongetraind lijf toch ook nog dit te kunnen.
Mirjam finishte in een mooie 17 uur en zo waren we alle drie toch zeer tevreden met onze prestatie. Hoe ik de volgende dag liep zullen we het maar niet over hebben maar dat is dan weer de prijs die je betaald voor ongetraind zulke dingen doen.
Hopelijk kan ik nu weer wat opbouwen en er nog een mooi seizoen van maken. Wel heb ik wat besluiten genomen over wedstrijden dit seizoen maar daarover later meer.

Het was een heel mooi weekend met mensen om mij heen die mij erg dierbaar zijn en in de bergen waar ik zo van hou….meer hoeft dat niet te zijn……