Shit, er heeft iemand een Astma aanval, en wel een hele hevige. Dat was het eerste wat ik dacht nadat we weggeschoten waren uit het mooie dorp Cervinia in Italie. Het centrum door en gelijk klimmen. Daar hoorde ik een hoop gepiep en gehijg. Maar vooral gepiep.
Dat geluid kwam dichterbij, plots hoor ik een oerschreeuw en in een hoog tempo komt de man die bij dat astma geluid hoort voorbij.
Iedereen kijkt hem verbaast aan. Maar hij is volledig in zijn eigen wereld.
Gelukkig, de zuster in mij hoeft zich niet te ontfermen over een medeloper en ontspannen klim ik verder. Nou ja, ontspannen. Die kerel lijkt hetzelfde tempo als mij te hebben en alsof ik wordt achtervolgd door een astma patiënt blijft hij in mijn buurt. Af en toe een keiharde schreeuw waarna hij plots gas geeft en er weer voorbij komt. Vreemde manier van een ultra lopen, maar goed, ieder zijn ding. Ik besluit om wat door te lopen zodat ik hem niet meer hoor want het maakt mij onrustig.
We klimmen naar de eerste top op bijna 3000 meter. Ik merk dat ik echt even in mijn ritme en ademhaling moet komen. De start is al op 2000, ik moet even wennen.
Maar de omgeving zorgt voor een ontspanning en ritme. Al snel loop ik een aantal meren voorbij.
En zie ik alleen adembenemende vergezichten om mij heen.
De afdaling is heerlijk, een heel lekker stuk. Daar ontmoet ik voor het eerste de broers Thon, twee Nederlanders. Die zijn even euforisch als mij. Man wat een schoonheid.
Ik kom na 17 km bij de eerste cp, Refugio Ferraro. Deze post en vervolgens alle anderen posten zijn een warm bad. Alles goed geregeld en vooral een groep hele enthousiaste vrijwilligers. Onbetaalbaar! Ze helpen met alles en schreeuwen je succes als je vertrekt.
Er volgt weer een klim en een afdaling tot ik bij km 28 kom. daar zou ik Jeanet zien.
Er zitten technische stukken in en terwijl ik over een rotsveld loop blijft mijn stok hangen tussen de rotsen, ik val en stok gebroken. Mijn Helinox stokken die onbreekbaar zijn, shit. Alles kan kapot blijkt maar weer.
Ik kan er nog iets van fabriceren door de lengte anders af te stellen maar erg stabiel is het niet. Met een lange afdaling is het lastig met die stok maar ik hoop dat ik ergens ducktape kan vinden.
Ondertussen smt jeanet dat ze de post niet kan vinden en ondertussen op de post van 35 km zit. Maar daar kan ze niet blijven want daar moet je met een lift naar beneden en die gaat  om 17 uur voor het laatst, zonde maar we zien elkaar dan bij de volgende post wel.
Ik kom bij 28 km en vraag of er iemand ducktape heeft. Niemand. Een van de vrijwilligers neemt mijn stok en gaat ermee het dorp in. Ik neem het er maar even van en eet van alles. Als ik er toch ben. Kopje thee erbij.
Dan komt hij roepend terug, i have found it and fixt it. Perfect, de held!
Na een enorm dankjewel ga ik verder.
Er volgt een klim, een rotklim. Eigenlijk een redelijk saai stuk, wat bredere losse stenen paden. Was het heel de dag bloedheet, hier liepen we plots in de mist.
1100 meter klimmen tot Col D’Olen. Ik kwam hier in een groepje mannen, een brit, een italiaan en een Zwitser. We wisselen elkaar af, kletsen wat. Dan komt de een even bij, dan de ander. Gedurende de wedstrijd zijn we steeds in elkaars buurt.
Eindelijk boven waarna er een afdaling volgt van 1700 meter.
Dat is oa wat deze wedstrijd zo zwaar maakt, enorme klimmen en afdalingen.
Ondertussen begint het wat te schemeren maar ik ben al lang mijn besef van tijd kwijt. Het doet er niet toe. Het is van post naar post en tijd is een gegeven. 
Als ik het dorp Alagna eindelijk inren is Jeanet daar, 47 km. Wat fijn om haar te zien. We kletsen bij, ik vertel over de schoonheid van de route, over de zwaarte en ondertussen eet ik, vult ze mijn water bij en prikt ze met een veiligheidsspeld twee blaren op de rand van mijn eelt hielen. Rotplekken waar altijd weer een blaar verschijnt.
Ik ga verder en Jeanet rijdt naar de volgende post op 71 km. Ze wil niets weten van een hotel, ze slaapt wel in de auto. Wat een vrouw!
En ik ga op naar de volgende klim. Weer 1600 meter omhoog. In het dorp ga ik even fout maar dat is door mijn onoplettendheid. De route is perfect aangegeven.
Ik heb het zwaar op de klim. Het gesprek met mezelf begint.
Heb ik nu echt ergens pijn ? Nou nee, eigenlijk niet. Het is gewoon zwaar. Nou zeik dan niet en loop door. En zo ga ik verder en ook nu kom ik weer op de top en ben ik blij dat ik mag afdalen. Maar dat is nog niet zo eenvoudig.
We zitten in het pikdonker in een steengebied en het is een soort lastig om goed te zien waar nu toch het parcours loopt. Ook omdat je toch niet helemaal scherp meer bent.
De Italiaan komt boven als ik met mijn licht de route zoekt. Samen vinden we het en dalen een stuk af. Dan krijg ik het systeem van het pad door en ga ik een stuk rapper naar beneden. Ik heb weer energie en kom uiteindelijk in een bos.
De nacht is echt pikdonker. Als ik mijn licht uitdoe is het een grote sterrenhemel, magnnifiek!
Op 67 km is nog een minipost met water en ze hebben net thee gezet. Heerlijk, ik drink het op en ga verder.
En zo loop ik Macugna in, cp 6 en 71 km. Een grote post en jeanet staat mij al op te wachten. Ik voel mij goed. Iemand vraagt of ik pizza of soep wil. Beide, mag dat ook ?
Geen probleem, ik krijg een bord heerlijk gevulde soep. erna twee stukken pizza maar die krijg ik toch niet op. Ik doe er een in een plastic zakje en stop het in mijn rugzak.
Vol goede moed na een topverzorging van Jeanet ga ik op pad voor wederom een klim van 1600 meter. Het is 3 uur in de nacht. Het begin gaat goed maar dan krijg ik het zwaar, heel zwaar. Langzaam verdwijnt de kracht. Ik heb slaap.
Ik ruik koffie, en zie ineens een espresso apparaat in de boom. De koffie geur blijft in mijn neus zitten maar er is echt geen espresso te vinden.
Ik besluit even te gaan liggen. Ik val heel even in slaap tot ik mij rot schrik. Er loopt een beest over mijn hoofd. Wat het was weet ik niet maar ik ben gelijk wakker.
Ik moet toch boven komen dus ik ploeter verder. Pratend met mijzelf.
Langzaam wordt het licht. Ik bevind mij in een rotsgebied en klim en klauter over grote rotsblokken. Ik zie ergens daarboven een lichtje, daar moet de post zijn. Maar ik kom maar niet boven. Tot overmaat van ramp dwaal ik ook nog te veel naar rechts af. Te veel gefocust     op het lichtje daarboven en dus volg ik de stippen op de rotsen niet meer.
Als ik even ga zitten en mij omdraai zie ik de prachtige ochtendkleuren op de bergen.
Ik schiet vol, god kijk mij hier nu zitten. Niemand in de buurt. Ik vind mijn weg door de bergen , ik kan dit en wordt beloond met een ongelooflijke mooie ochtend.
Bevoorrecht voel ik mij.
Het geeft mij kracht voor het laatste stuk en eindelijk kom ik boven! Er is een hut en het is er warm.
Ik hoor iemand een cappuccino bestellen en denk dat is een goed idee.
Ik doe hetzelfde. Ik drink het op en denk al gelijk, allemachtig wat een straf bakkie. Het valt erg zwaar op mijn maag.
Ik was al iets weeïg in mijn maag maar niets om mij bezorgd om te maken. Het is heel verleidelijk om in die hut te gaan liggen. Heerlijk warm maar ik spreek mijzelf toe en stap naar buiten. Ik moet nog even verder klimmen. Naar de top van Monto Moro Pass. 
Ik zie daar plots een groot maria beeld staan. Huh? sleepmonster? Nee het is echt, het staat er daadwerkelijk. De Madonna della Neve. Deze pass is overigens de grens van talie en Zwitserland. Ik maak een foto, neem een stilte moment en begin de afdaling.
Een technische afdaling, rotsen en klimmen en klauteren. Maar wederom een prachtig stuk.
Ik kom op een redelijk vlak stuk wat langs een meer loopt. Ik voel mij leeg maar heb ook geen trek. Mijn maag is van slag. Ik denk aan de pizza en besluit de broodrand te eten. heb ik in ieder geval iets in mijn maag.

Ik heb het nog niet doorgeslikt of mijn maag krampt samen en ik spuug het uit. Gek, ik heb dat niet zomaar. Dan maar rennen op niets.
Ik ren een paar km en besluit dan een gelletje te nemen. Misschien krijg ik daar wat energie van en blijft dat binnen. Maar hetzelfde gebeurt. Ik braak het gelijk uit.
Of het nu van die koffie komt weet ik niet maar lastig is het wel. Je voelt dat je lijf energie nodig hebt maar kunt het niet geven.
Ik probeer mijn gedachten weg te krijgen en ben een tijd aan het verzinnen hoe dat nummer toch ook alweer ging, Running on empty – Ik kan nog wel verzinnen dat Jackson Browne dat zong maar verder kom ik niet dan de tekst Running on empty.
Als ik langs dat meer loop komen de eerste lopers van de stage race voorbij. Oa Sébastien Chaigneau, hij roept great job  en voordat ik met mijn ogen geknipperd heb zijn ze al zowat uit mijn beeld. Man wat lopen die hard! 
Hoe dan ook, ik kom gesloopt aan op post 8, Saas Fee op km 96.
Jeanet ontfermt zich over mij. Doet even mijn schoenen uit, vertelt dat ik sterk loop, 6de vrouw ben en echt goed bezig ben.
Zo voelde het niet echt op dat moment. Overigens wist Jeanet dat ik eerste Veteraan liep maar heeft dat niet gezegd zodat ik even de tijd nam om te herstellen.
En dat deed ik. Ik heb uiteindelijk chocomelk en yoghurt op die Jeanet geregeld had. Dat bleef erin en gaf mij weer wat energie.
Nog 20 km en als je naar het profiel keek leek dit het makkelijkste deel. Hoe anders bleek het te zijn en hoe hebben ik en veel andere lopers zich vergist in dit laatste deel.
Het was een loodzwaar deel. Het waren twee klimmen en ertussen leek het afdalen. Niets was minder waar, het bleef maar op en neer gaan. Steeds weer omhoog en steeds weer een berg. een soort pad in de berg die om ieder hoek weer een nieuw pad opleverde.
Ondertussen word ik her en der ingehaald door lopers van de stage race die in de morgen is gestart.
Great job, you’re amazing en nog veel meer van die termen hoor ik steeds weer. Ik denk alleen maar, weet je wat amazing zou zijn. Als ik een groot glas koude cola met ijsblokjes had. Nee wacht, een bad met ijs, dat zou pas amazing zijn.
Ik liep een deel  met Hanno, die zat er net zo door als ik. En we werden ook nog getrakteerd op rotsstukken waar klimmen en klauteren niet heel erg soepel ging.
Ik stop nog een paar keer om toch nog wat hapjes te nemen van wat eten wat ik mee genomen had. Een brok chocola waardoor ik volgens mij een half uur met een bruine bek heb gelopen. Ik kreeg het niet weggespoeld.
Het was bloedheet, geen wind en het duurde eindeloos.
God wat was ik naar de klote zeg. Jeanet had al gezegd, bereid je voor op de Tenshi mountains, het hele zware deel uit de UTMF. Want de snelste lopers hadden heel lang over dit deel gedaan volgens haar. Dus het ging niet makkelijk zijn. En dat klopte.
Maar stoppen was al lang geen optie meer. Dat was het al niet meer na post 71. Ik had tijd genoeg en zou en moest die finish halen.
Maar op het moment dat ik dacht dat de post nooit meer zou komen kwam na 18 km toch de post om even kort bij te tanken en de laatste 2 km echt af te dalen.
En daar was dan Grachen!Al van ver werden de lopers aangekondigd en emotioneel kwam ik dan eindelijk over de finish na 30 uur en wat minuten.
Allemachtig wat een tocht. Bij de finish stond race director Lizzy Hawker. Een medaille en gefeliciteerd worden door haar maakt deze finish heel speciaal.
Lizzy is een inspiratie voor veel trailrunners en zeker voor mij.
En eindelijk kon ik Jeanet omhelzen, mijn held. Die is ook 30 uur in touw geweest.
Een mooi staaltje teamwork. Heel bijzonder om dit weer samen te doen!
Uiteindelijk werd ik 6de vrouw overall van de 24in een sterk deelnemers veld. En eerste in mijn leeftijdscategorie waar 7 sterke vrouwen in zaten. Daar ben ik oprecht trots op.
De eerste vrouw deed er overigens bijna 25 uur over. Eerste man bijna 20 uur.

De UTMR, brutal, beautiful and brilliant zegt Lizzy, niets is minder waar. Wat een wedstrijd. Deze drie woorden vatten het helemaal samen. 116 km en 8300 hoogtemeters, dat is niet voor sissies.
Deze race is ook nog eens de best verzorgde wedstrijd die ik ooit gelopen heb. Zowel voor de wedstrijd, qua info maar ook tijdens de wedstrijd. Alles klopt. Opvallende enthousiaste vrijwilligers, en na de wedstrijd een leuke pasta party en mooie prijsuitreiking. 
Ook de goodies, een mooie finisher shirt en een leuk klein zwitsers zakmes, erg handig.
Iedere finisher krijgt een nepalese sjaal om de nek gedrapeerd door Lizzy. Alles is met zorg gedaan. Een voorbeeld voor andere wedstrijden!
Volgend jaar wordt het een 110 mijl , de hele monta rosa route. Daar moet ik nog heel hard over nadenken. Maar zoek je een uitdaging en een hele mooie bijzondere wedstrijd met een fantastische vibe. De UTMR is je race!